wat dan wel... autokopen deel5

Na alle overwegingen kom je altijd wel uit op iets wat je niet verwacht. Dat is eigenlijk wel het hele verhaal. Na mijn vele omzwervingen heb ik toch alles nog maar eens op een rijtje gezet, natuurlijk ben ik als petrolhead gek op het kijken naar mooi blik. Dat was één van de redenen om zoveel showrooms te bezoeken.

Ook was het wel weer 'verhelderend" om te zien hoe sommige "autoverkopers" met hun werk omgaan. Ze verwachten schijnbaar echt dat glimmende auto's en een kinky showroom ervoor zorgen dat het blik vanzelf de winkel uitloopt. Waarschijnlijk vinden ze zichzelf een soort supermarkt. Als je weet wat je wil hebben loop je maar naar de kassa en we maken wel een bonnetje.

Toch werkt dit voor mij niet zo: de showroom is een afspiegeling van het bedrijf, van de garage. Die showroom: die zie ik één keer. Maar de werkplaats? Ik verwacht service bij mijn onderhoudsbeurten, bij problemen, bij alles waar een rood lampje gaat branden wil ik gewoon ergens heen kunnen rijden of bellen. Het is immers een zakelijke auto; die moet altijd rijden, die hoort bij het onderdeel verdienen.
Voor mij vertegenwoordigd dus een niet functionerende showroom ook een inadequate werkplaats. Misschien klopt dit niet, maar als de presentatie aan de voorkant al niet klopt, hoe kan dan de backbone wel goed geregeld zijn en mij wel helpen?

Jarenlang heb ik om die reden Skoda gereden. De showroom was een beperkte oppervlakte met wat nieuwe auto's, maar er zat een man die mij elke keer weer aansprak. Die contact had met zijn monteurs en die zelf ook bereid was iets te doen. Die wist wat een auto kon, deed en ook waarom ik bij hem kwam. Geweldig bedrijf dat Toon van Eijck in Bodegraven. Ook met de zakelijke Audi was ik er kind aan huis. Dat is dus eigenlijk wat ik zocht; Vertrouwen, de showroom als uithangbord, niet als glimmende spiegelzaal. Daarbij dus eigenlijk ook wel een bedrijf in de buurt, zodat ik niet half Nederland hoef door te rijden voor onderhoud.

Dus.... toen zag ik die SUV bij de wasstraat... en ik wist waar de dealer zat, ik was er heul voeger wel eens geweest. Niet vanwege SUV's maar vanwege leuke kleine 2 seaters en sportauto's met boxermotoren.

Eenmaal binnengekomen in de showroom geen man in snel pak maar een verkoper die zijn kantoor uitkwam om mij te begroeten. Die me, heel verstandig in een lease edition wilde praten maar al snel door had dat ik ook wel iets leuks zocht, iets completer.  Die me meewarig onder de motorkap liet kijken, maar al snel zag dit ik de peilstok nog niet van de koelvloeistofdop kon onderscheiden. Die me dus lekker zat te maken met kleuren van blik en leer, franjes en toeters en bellen.

Dus het werd een auto met een beetje power, een beetje 4wd, een beetje inhoud. Geen middle of the road, populair genoeg, maar niet te algemeen. natuurlijk zijn er mooiere, betere of uniekere auto's. maar ik denk dat ik met dit stukje blik de komende jaren prima vooruit kan.

Owh... en de reden voor een andere auto? Over een dikke week begin ik met een nieuwe baan... Veel weer onderweg, werk in Den Haag, Den Bosch en Eindhoven. Kantoor deels op locatie, deels thuis.

























PS.. het is dus een Mazda geworden, een CX5..., voor de volledigheid:

een MAZDA CX-5 2.0 SKYACTIV-G 160pk 4WD Aut GT-M
Kleur Soul Red Crystal met 19" 'gun' velgen en zwart leder interieur

is het geen plaatje?

en waarom dan niet een.... autokopen deel5

Ja! Een engelsman met een Duits hart: zou dat dan de oplossing zijn voor alle auto perikelen? Klassiek en tijdloos, maar toch modern en trendy. Geen sedan, maar ook eigenlijk geen SUV. Degelijk maar ook sportief... Vol goede moed was dus de volgende rit naar de dealer die, naast Beemers ook Mini's verkocht.

Vraag tussendoor natuurlijk is waarom ik me niet op alle andere merken richt, er is zoveel meer! Maar eerlijk: Koreaans rijd er al zoveel van rond... betaalbaar en good plastic. Frans... ik heb een peu.. so I rest my case. Wie die stuurtjes heeft bedacht moeten ze een trapauto geven. Citroen... dat is na de CX toch niks meer geweest. Tot ze met de DS serie kwamen dan. Maar die is inmiddels ook wel achterhaald met die plastic opplakstripjes op de deuren. Italiaans, tried it. Zweeds? ooit was ik Volvo fan, maar met de komst van de 90 serie zijn ze echt terug bij af: een oude 940 zou er zo tussen passen. Die andere Engelsman, met dat poesje in de grille... dat werd me te gortig.
Mis je nog iets? Ik hoor graag een nog gemiste optie...

Bij de Beemer dealer was schijnbaar een feestje: een vrolijk jong mensch bood mij een ijsje aan bij de entree. geen oublie hoorntje, want daar was het ijs al te zacht voor, maar toch een smakelijk bakje. Ik vroeg nog of ik het mee mocht nemen naar binnen... en bij de receptie melde ik eerlijk dat ik de bekleding kwam testen op childproof ijseten... Dat was nog even lachen! Ook hier weer een lange trap vanuit de receptie naar een blinkend blik.
Bovenaan gekomen ter linkerzijde een serie Beemers: 5,3 en 4 serie. Maar mijn aandacht ging uit naar de auto rechts achterin: De opgeblazen versie van sir Alec zijn mini. Aan de lange leestafel, die hier mogelijk de cubicles verving, een stel spelend op de phone en een slungelachtig persoon, type "zoon van de baas" de me aankeek alsof ik in zijn prive garage binnentrad. Ach, de verkoper, kennishebber van de materie, zou zich vast wel melden.

Mooi spul, die mini! wow! alles erop en eraan, daklicht, neonlicht, overal licht. Bleek ik, nadat ik alle stoelen had getest en eindelijk bij de achterbak was beland, me te verlekkeren aan een model John Cooper Works. Full loaded.. geen wonder dat deze zo fraai was. Ondertussen kwam "type zoon" gekleed in het pak van zijn broer die waarschijnlijk rugby speelde even langs om een leeg blikje weg te halen. Op mijn "dit is een mooie auto" keek hij me aan met een blik 'duh, I know' en verdween weer achter de coulissen. Ach, die verkoper komt toch zo wel?

nadat ik ook model 2 had betast en geinspecteerd werd ik wat ongerust. Hebben ze allemaal angst voor kopers? had ik in tweed moeten komen? Voor de zekerheid liep ik nog naar een Beemer 5 toe. Toen ik de deur open wilde trekken zag ik in de auto beweging! slungel zat daar! Zou hij dan toch ook gewoon, net als ik, klant zijn? Om hem niet te storen liep ik maar terug naar de 4 serie. maar echt... dat dashboard.. niet mijn ding. Ik draag geen petje in een dichte auto, heb geen tattoo in mijn nek en ook geen oorbel: ik voelde mij dus compleet misplaatst.

Teleurgesteld daalde ik de trap af... Mini was ook niet voor mij weggelegd... wat zou mij nog resten? Moest ik dan toch gewoon terug naar een degelijke, ouderwetse, fraaie, nononsens skoda?
Of was er nog een merk dat ik over het hoofd had gezien?

met alle 380 paarden vol op de wielen vertrok ik in de audi van de parkeerplaats. Graag of niet, was inmiddels het motto.  Uit mijn ooghoek zag ik een SUV aankomen, die stopte bij de carwash... huh? wat was dat...?

tja... wat hou dan over.. autokopen Deel4

Tja, die Stelvio. Mooie bak. Deze keer gelukkig wel een man die me aanspraak. Na de blauwe stofjas kwam de verkoper in het onvermijdelijke "pak dat ik al een week aanheb". Beetje twijfelend, want het is toch wel erg eng, zo een klant in de zaak. Wel direct enthousiast over zijn auto's! Vragen stond vrij dus ik vuurde al mijn punten op hem af. En daar was op de meeste ook nog een antwoord. behalve op dei van de prijs en beschikbaarheid.... Tja, dat was lastig.

Met in elk geval een beter gevoel dan in Amsterdam vertrok ik weer. In het kader van "terugtreden op je schreden reed ik via de Audi dealer in Alphen. Toch nog eens kijken.

Audi dealer? Neeee... ".. VAG bedrijf meneer! En we doen wel audi service, maar voor de verkoop van nieuwe Audi's moet u toch echt in Nieuwkoop zijn..."
Nieuwkoop? of all places? Ik woon en leef in Alphen... Een zichzelf respecterend dorp zonder één der grote Duitse merken? Ik voelde mijn Alphen direct devalueren. Net als Leiden ligt de dealer van een groot merk gewoon niet binnen je grenzen... En in Leiden zijn het dan tenminste nog stadsgrenzen. Maarrr... die bij Leiden lag wel op de route naar kantoor!

Eind van de middag, drukke dag, netjes op gepast schoeisel, wit hemdje en jasje.. ik was klaar voor de audi dealer!
Bij binnenkomst een blinkende receptie, een bedrijf opgedeeld in overzichtelijke blokken: Daar de golfjes en aanverwant, aan de andere kant het Skoda deel, een merk waar ik al met veel plezier een aantal van had afgereden. Even twijfelde ik.. zou ik toch weer...? maar nee! Ik hield voet bij stuk! de A4, daar kwam ik voor!

In de blinkende showroom stonden de Audi's netjes opgelijnd. Alle modellen met bordje. In de hoek een paar grote glazen cubicle, als een soort kantoortuinen. In zo'n glazen hokje... Een man. Een computer. Even kreeg ik een déjà vu...
maar ik dacht terug aan mijn ervaring in Amsterdam. Weliswaar hier geen hostess om je te ontvangen, maar ze weten bij Audi daar wel mee om te gaan. Tussen het blik door ging ik op zoek naar de Audi A4 Avant. Heel even draaide ik nog om de Q2 heen. Toch ook heel leuk? Uit mijn ooghoek zag ik de man druk kijken naar zijn scherm.

De A4 stond rechts achterin. Te blinken in de zon, als een... oké... je begrijpt het. Als volleerd auto koper dook ik op de auto. Deuren open, stoel in de goede stand. Stuur iets dichterbij. Zo... dat zat. Nog even weer achterin. Je zult er toevallig maar ooit terecht komen; dan wil je toch wel weten dat je er ook in past! De man keek naar zijn computer.

Toch nog eens in de kofferbak. Wat ruikt dat toch lekker, zo'n nieuwe auto. iets van leer, olie, tapijt en gewoon puur nieuw plastic. De juiste combi! Een geur die er na een dagje rijden ineens weer uit is. maar nu.. nu hing ie er nog! Ik dook nog eens achter het stuur. Zowaar! de radio, navigatie en alle andere dashboarddingetjes deden het ook nog! De man. De computer. Druk.

Van déjà vu Audi ging ik naar déjà vu Alfa. Nee. ook hier was een klant schijnbaar iemand die zelf zich moest melden, die niet geacht werd bezocht te worden, maar die zelf moest gaan zoeken. Klantgevoel komt van de klant... u zoekt, u zult doen. Moest ik dan toch naar die andere Duitser? Er was immers nog zo'n merk.

Ook bij de receptie bleken ze het "als ik u niet aankijk hoef ik ook niets te zeggen" virus te hebben. Druk werkend. Kijkend op een beeldscherm.

Over de Leidseweg zag ik een Mini rijden. Hé!! Dat hebben ze ook bij die andere Duitser...

Op de schreden terug... Autokopen Deel3

Een mercedes, wie had dat ooit gedacht? Dat waren toch van die aannemerssloepen? grote bakken met grote stoelen waar je met een grote sigaar breeduit zittend groots mee doet?
of met dat kogelvrije glas voor megalomane presidenten en wanne be artiesten? maar goed, het is ook duits degelijk. maar zou dat wel passen bij mijn idee van "leuk"... de enige manier om dat te ontdekken is gewoon gaan kijken.

Daar stond ik dus, met een audi voor een mercedes showroom. Voorzichtig liep ik de deur binnen, benieuwd naar wat er zou staan. Niets nieuws dus. Allemaal busjes, veel tweedehands. Wel een vriendelijke dame achter een receptie die, op mijn rondkijken vroeg wat ik zocht. eeeeh... nieuwe auto's...

Vriendelijk verwees ze me naar de trap, mij inschattende voor dat wat ik natuurlijk ook was; een vitale veertiger. Eenmaal boven gekomen blonk het blik me tegemoet. Een Maybach convertible trok direct mijn aandacht. Zouden ze die willen inruilen op een blauwe Audi?

Tja... waar te beginnen. Gelukkig liep er hier ook een 'man in pak" die mij vriendelijk aankeek. Op mijn hallo kreeg ik zowaar een antwoord terug. Dit was alweer een pluspunt. Na mijn uitleg wat ik zocht, mijn bekentenis dat ik nog nooit in het bezit was geweest van een Mercedes en de erkenning dat ik geen idee had hoe het qua types in dit merk ging, zag ik een 'ah!' blik in zijn ogen. Enig wat ik me afvroeg:  was of het een "ah! dit is leuk ik kan alles vertellen" blik was of "een ah! heb ik weer" blik.

Gelukkig bleek het een blik uit de eerste categorie. Al snel werd ik door types en modellen heen geleid. Mercedes heeft, zo leerde ik, Achterwiel Aangedreven auto's. op alle types die eindigen met een A (GLA, CLA) zit... voorwielaandrijving.. logisch... het zijn Duitseres, die maken aparte grapjes...

Na een complete uitleg van het A gamma en het C gamma (de rest werd me toch te groot) toch nog even navraag gedaan naar de Maybach. Deze bleek echter niet in de juiste lease categorie te vallen. Jammer.

Zo een eerste dag blik kijken geeft helderheid, maar ook veel vragen. Gelukkig waren op zondag de showrooms dicht zodat ik mijn gedachten nog eens kon laten gaan over wat ik had gezien. Een A4, Q2, Stelvio of toch een CLA shooting break.. of toch nog iets anders.

Daarbij kwam ook nog eens de vermaledijde WLTP test, de Worldwide Harmonized Light Vehicle Test Procedure, in goed Nederlands. Hierdoor zouden een aantal auto modellen fors in prijs kunnen stijgen en daar durfden de desbetreffende dealers nog geen uitspraak over te doen. Dus het was alsof je in een snoepwinkel liep zonder te weten wat het snoep ging kosten.

Omdat ik toch geen lekker gevoel had bij mijn eerdere bezoek aan de alfa dealer en ik de stelvio toch wel erg leuk vond, dook ik nog maar eens in good old google. En zie! ook Leiden, stad in de regio, had zo een dealer zitten! Zou dat een betere optie zijn?

Bij het binnenlopen blonken de alfa's mij tegemoet. een fraaie Stelvio direct naast de deur. Binnen een paar tellen een man naast me, in good old blauwe stofjas. Enthousiast begroette hij me, vroeg naar mijn wensen en leidde mij naar het model. Helaas... hij was geen verkoper.. die zou er zo aankomen...

To ride or not to ride... Autokopen Deel2

Al denkend aan een rode corduroy jeans en hoe ik die zou kunnen bemachtigen reed ik met het kapje van de A5 omlaag weg bij de Alfa dealer. Wat liefde op het eerste gezicht leek te zijn, leek eigenlijk een wilde flirt te zijn, als het geen dag was geweest, bijna toch een one night stand. ik was er even in geweest, maar was er niet in geslaagd ons te binden...

Al dit overpeinzend vroeg ik me af wat er nog meer op deze wereld zou zijn aan vervoer dat mij de komende tijd moeiteloos van A naar H naar E zou kunnen brengen, met tussenstops in R. Plots dook voor me een ster op. Werd ik nu gelovig en moest ik naar Jeruzalem trekken... maar gelukkig zag ik door mijn zonnebril dat het ook een glimmend stuk blik was... in de vorm van een mercedes benz. ook deutscher kwalitat! Soll das es sein? Direct de auto aan de kant, De Samsung uit zijn cradle en toetsen "mercedes'... na wat geblink werd daar direct de locatie uit de google maps getoverd; Nog geen 5 km verderop! Vol enthousiasme stapte ik vol op het gas, om snel weer te remmen voor een flitspaal. Zou die power ook uit een Mercedes kunnen komen?

Onderwijl overpeinzde ik de andere Duitse opties. Een Golf passat... ofzo... of zo einer dreier, zoals ze dat noemen, een Beemer... misschien moest ik ook daar eens mijn blik op laten vallen? Het idee aan een golfachtige maakte me echter niet echt blij. Mijn hart sloot zich, alsof er een ex vriendin ijskoud voorbij liep. Daar werd ik niet warm van.. Een BeeEmWee? Direct kreeg ik de neiging om een ketting, tatoeage en pet aan te schaffen. ik betrapte me erop dat ik zelfs in de A5 de stoelleuning al achterover zette en dat ik mijn zonnebril wat verder op het puntje van mijn neus schoof. nee, ook dat riep nu niet direct de juiste associatie op.

Enigszins afgeleid door mijn overpeinzingen reed ik zowaar bijna de afslag naar de Benz dealer voorbij. Een forse ruk aan het stuur deed de Audi vlotjes en soepel de kruising oversteken. langzaam reed ik het parkeerterrein op; Zou ik hier wel met dat andere duitse merk mogen komen? Word ik niet direct met pek en veren van het erf geschopt door een ex-monteur van Lewis Hamilton? Voorzichtig stuurde ik een vrije parkeerplaats op en zette de motor uit, benieuwd wat deze showroom zou gaan brengen...

Auto verkopers... Autokopen deel1

In het kader van "ik ben op zoek naar een nieuwe kilometerverslinder" ben ik de afgelopen periode mijn ogen en oren eens de kost gaan geven. Eerst natuurlijk gewoon in allerhande online materiaal: wat kost wat, wat kan welke auto, wat vind ik nu eigenlijk mooi.
Daarnaast; wat is nue eigenlijk een standaard?

ui de standaard kwamen we al snel. De gemiddelde auto voor een gemiddelde medewerker ligt, zo hadden we bedacht, in de range van een A4. Die zie je veel rijden, dus dat zal het wel zijn. Even was er sprake van merken als opel en volkswagen, maar gelukkig wisten we elkaar er al snel van te overtuigen dat ook "mooi"en "leuk" onderdeel van het keuzepakket moesten zijn. Dus, A4 werd de standaard.

Dat maakt het wel weer uitdagen.d De A4 komt, zoals elk premium automerk, met meer optie pakketten dan dat er winkelpaden in de supermarkt zijn. Kaal is kaal, vol opties is onbetaalbaar, soort lege winkelwagen vs volle winkelwagen dus eigenlijk.

Om daar wat helderheid in te krijgen ben ik dus maar eens naar de Audi dealer gegaan. En of dat nu zo verstandig was?

Ik ging naar de vestiging in Amsterdam. Verstopt op de derde rij van een aantal blokken van een industrieterrein blonk het grote logo met ringen me al tegemoet. Grote P-plaats, veel blik waar de A5 (het was weer eens mooi weer) goed tussen paste. Bij binnenkomst werd ik direct aangesproken door een dame. Op vriendelijk toon heette ze me welkom, vroeg me naar de doel van mijn bezoek en na mijn uitleg werd ik vriendelijk de juiste kant op gewezen en werd me verteld dat er een adviseur zo direct zich zou melden.
...Ik in shock...

Toen ik me eenmaal had gesetteled in de A4, alle deuren eens open had getrokken en net in de kofferbak wilde duiken kwam er een man op me af. Na wat algemeenheden vertelde hij me alles over de ins, de outs en de mogelijk en onmogelijkheden met de A4. van benzine tot diesel, van avant tot sedan, Het verschil tussen A4 en Q2... Ik kreeg een stoomcursus "vier ringen en de mogelijkheden". Geweldig! Zo wil je toch altijd worden ontvangen...

maar... de A4 was de standaard. Dus eerst een verder verkennend onderzoek. Robertje zou Robert niet zijn als hij zijn zinnen niet had gezet op iets anders, iets buitenissigs, iets out of the box fun en mooi.  Big boys, big toys; iets wat naast de A5 niet zou misstaan. Een Alfa! Dat leek me wel wat! Mooi merk, history, temperamentvol, geen dertien in een dozijn.

Gelukkig zat de Alfa dealer gelijk verderop. Als een klein kind zo blij dook ik de showroom in! Daar stond ie te blinken, twee stuks in totaal, daartussenin de Guillia: de Alfa Romeo Stelvio ... wow...

Aan een tafeltje met pc een man... de showroom was niet overdreven groot, de auto's en de man met zijn tafeltje pasten er precies in. Vol enthousiasme, net als bij de Audi showroom ,dook ik in de Stelvio. Deuren open, stoelen verschuiven, stuur op en en neer, heen en weer... achterin zitten; pas ik achter mezelf? kofferbak open.. erin klimmen, gewoon, omdat het kan! wow...

De man zat. Achter zijn pc. Druk bezig. Kan.

Gelukkig stond er een tweede Stelvio. Wow... nog mooier. Leer, zacht, lekker ruikend. Ook hier weer de auto naar mijn smaak inrichten: Stoel, rugleuning, stuur... alles heen en weer. deur dicht, raam open.. wow... mooi

De man zat. Achter zijn pc. Samen met man 2 die net uit een deuropening kwam lopen.

Als een klein kind dook ik de deuropening in: Nog meer Alfa's?... Nee, ander merk. Terug, weer zitten! Wow... Mooi...

De man zat. man 2 lacht. Man 1 lacht mee en haalt koffie.

Nu ben ik toch gewoon een klein kind. een kind dat graag ook graag aandacht wil. Beduusd keek ik om me heen. Was ik niet lief, leuk, aardig? Leek ik niet op een Alfa koper maar op een Audi fanaat? Verkeerde broek? Ik liep immers in jeans, niet in flitsend rood corduroy... of  wat een alfist dan ook hoort te dragen..

Lichtelijk teleurgesteld droop ik af. Bij de deur keek ik nog één keer om. De man zat... met koffie en zijn pc. Man 2 was weg. Nog even keek ik naar de stelvio. De stelvio keek naar mij. De man naar zijn pc.

oogjes ... en ...

Sommige hebben het met veertig,  maar ik schijn nog wat achter te lopen...

Pas op mijn 48e kocht ik een cabrio, ik bedoel maar! Dat is toch veel te laat voor een midlife crisis? 

Eergisteren was het dan zover, het ultieme moment van de midlife crisis: Ik heb een eerste cosmetische operatie ondergaan. Of eigenlijk... al mijn tweede.. erkennen is lastig, zo blijkt maar, dus laat ik hier dan ook maar helemaal met de billen bloot gaan. 

Oke... de eerste, even snel: ik heb mijn voortand, een oude kunsttand uit het midden van de jaren 80, laten vervangen. Alhoewel.. snel... Dat dacht de tandarts tenminste. 

Conform planning was het één keer een uurtje en één keer een half uur... Dat werd dus drie keer... een van 2, een van 1 en een van anderhalf. Tja... Het bleek dat good old tandarts Cees nog met kwaliteitsproducten werkte. De tand was niet van blik, maar leek wel keihard gesmeed staal (ik kon er dan ook prima spare ribs mee afknabbelen) En dat eruit bikken nam iets meer tijd in beslag dan verwacht.

Alles, tot verbazing van de tandarts, ook nog zonder verdoving. Eigenlijk zag ik meer op tegen die naald dan tegen de rest. Alle zenuwen waren toch al weg, toch. 

Maar goed, het geheel aan het eind van dit jaar ging om mijn ogen. Altijd had ik al hangende oogleden. Ik was niet beter gewend. Maar het werd de laatste tijd toch erger. Soms keek ik er tegen aan, soms verdacht ik mijn oogleden ervan dat ze mijn hoofdpijn veroorzaakten. 

Na een gesprek met de huisarts me laten doorverwijzen. Een korte inspectie en een afspraak voor ... een zaterdag. Tja... mijn oogarts doet dit "on the side". Ongeveer 40 keer per jaar duikt hij in de operatie kamer en helpt types zoals mij van dit soort problemen af.

Eerst kwam er de creabea sessie. Met een zwart kleurpotlood, een stift, een pincet en volgens mij een geo driehoek werden mijn oogleden netjes van lijnwerk voorzien. Daarna richting operatie hok en hier begon het weer met naalden.. brrrrr. Maar goed, deze keer kon ik mijn ogen dicht houden, dus ik zag weinig van de priksessie. Eigenlijk weinig van de hele operatie, want voor dit soort werk word je toch geacht je ogen dicht te houden. Met een soort brandertje werden voorzichtig delen weggesneden en dan opeens... zie je licht. Het bovenste "flapje" is er af. Daarna het stik en naaiwerk. andere oogje.. pleistertje... klaar.

De tandarts was langer bezig...

Daarna... the day after... Ook in films is dit meestal niet de beste dag... zo dus ook niet voor mijn oogjes. Damn! Alsof ik Rico Verhoeven was tegengekomen... Dik, opgezet... Gelukkig werkt een koud kompres (vanaf thuiskomt elk uur even op) als een wondermiddel: nu is het weliswaar zeer kleurrijk, maar al een stuk minder dik... Zien waar we over een weekje staan... 

kerstbericht 2013

De dag voor kerst, de laatste dagen van 2013 zijn ingegaan. Een periode van terugblikken, van overpeinzing, van bezinning en vooruitzien naar een nieuw jaar.

Terugblikken in dit jaar doet weer veel opkomen. Dit is dan niet chronologisch, maar zeer gevoelsmatig.

Natuurlijk in de eerste plaats het overlijden van mijn vader. Na een lang ziekbed heeft hij besloten dat het genoeg was. Begin dit jaar nog in het ziekenhuis, in januari iets opgeknapt maar toch geen verbetering in het ziekbeeld. Hij heeft het nog lang volgehouden, bleef lang positief, maar wist ook dat zijn strijd langzaam ten einde liep. Deel voor deel werden zijn barricades afgebroken totdat hij zelf de vlag streek. Hij is strijdend ten onder gegaan. Ik ben trots er op hem mijn vader te mogen noemen. Paps, ik hou van je...

Dan natuurlijk mijn eigen gezondheid. Wat een drama dit jaar! Voor het eerst in de ambulance, voor het eerst overnachten in het ziekenhuis, voor het eerst geopereerd... Blinde darm is eruit, hart is van binnen bekeken en goed bevonden, ogen zijn ontstoken geweest. Alles heeft een reden en een oorzaak en niet staat op zich. Ik kan er lang en goed over vertellen, maar laat het hier maar bij... als je alles wilt weten maken we er een vermakelijke avond van!

Naast Joop natuurlijk nog twee mensen die ons zijn ontvallen: Simon, die in juni te horen kreeg dat hij ernstig ziek was en dus deze kerst niet zou halen en Arie, oudste broer van Joop, die een respectabele leeftijd heeft bereikt. Ik zal aan beide ook met liefde terug denken. Beide hebben me helpen opgroeien.

Ook natuurlijk de leuke dingen van dit jaar, want geen traan zonder ook een lach!
Ik heb weer mogen genieten van de meiden van ZVL. Ik blijf waterpolo een mooie sport vinden (heb dit jaar voor het eerst sinds 3 jaar weer pijnloos gezwommen :) en als "teammanager" en begeleider bij de jeugd geniet ik regelmatig. Dank daarvoor!
Danique over naar HAVO4, geweldig gedaan! Daarnaast is en blijft ze een geweldige dochter. Een genot om om je heen te hebben. Goede vrienden, leuke groep. en natuurlijk 16 dit jaar, dus de afwachten wat dat gaat brengen :-)
Genieten was er dit jaar zeker bij: Van elkaar, met z'n drieen, ondanks de soms lastige tijden. Op vakantie, thuis, op de boot... We hebben weer mooie tijden gekend!
Overpeinzing ook genoeg. Zaken die zeker anders moeten, zeker op zakelijk gebied. Dit jaar al een stap gezet, kijken of we in 2014 de definitieve stap kunnen maken.

Volgend jaar... wensen genoeg, maar laten we niet te ver vooruitkijken. Veel van de goede zaken krijgen een voorzet en worden onverwacht ingekopt, andere zullen wat meer druk moeten hebben om tot een goede afloop  te komen.

Laat ik in elk geval iedereen om ons heen het allerbeste wensen voor 2014. Gezondheid, geluk, liefde en vooral veel, heel veel plezier met wat je doet, gaat doen of wilt doen.

Robert

Joop

Altijd Postief
Nooit klagen
Het glas was half vol
Maar nu is het leeg

Het is goed zo.




Sinds 2009 was mijn vader ziek. Indertijd kregen wij dit vlak voor onze vakantie te horen. Onderweg naar Kroatië hebben wij nog gesproken met zijn arts. Geen poespas, heldere taal, zoals Joop dat graag ook zag. Ga nu maar gewoon.

Joop trad zijn ziekte met open vizier tegemoet. Hij zou zich niet één, twee, drie klein laten krijgen. Dat bleek ook wel: de twee jaar die hij volgens zijn arts in 2009 nog had, werden er uiteindelijk nog 4. Al die tijd was voor hem het glas halfvol, want er bleef altijd hoop. 

Joop was voor ons kinderen altijd al een sterke man. Een vader die ons, gesteund door een zorgzame moeder, alle ruimte gaf om ons zelf te ontwikkelen, maar waar we op terug konden vallen en hij ons dan met raad én daad terzijde stond. Samen met Lies vormde hij voor ons, maar ook vele anderen, een vertrouwd thuisfront. Voor Tanja en mij, ons gezin, onze vrienden en menig ander die lange avonden in Meeden hebben doorgebracht.

Het huis in Meeden, dat we grotendeels met eigen handen hebben gebouwd. Kilometers pvc pijp, want een stekkerdoos, die had je nooit teveel in je huis… Dit bouwen zat Joop in het bloed: al vanaf het eerste huis aan de Anna Paulowna straat met het waterpas, maar toch scheve plafond, de compleet verbouwde woning aan de Lange Leegte, het huisje voor Tanja en mij in Groningen aan de Kortenaerstraat…

Stilzitten ging Joop slecht af. Als hij al stil zat, was het voor een hazenslaapje in de hoek van de bank. Naast zijn werk bij Wieringa, waar hij vanaf 1970 tot aan zijn pensioen half Nederland voor af reed (“Kijk, die heb ik gebouwd” hoorde je tot aan R’dam , Hoorn, de achterhoek…) was hij betrokken bij onze lagere school als voorzitter van de ouderraad, als voorzitter van de waterpolocommissie van Bubble en op het laatst nog als lid van de VvE van de flat aan de Kadijk.

Over het leven van Joop kunnen we lange anekdotes vertellen. Uit zijn diensttijd ken ik nog foto’s met afgelopen tracks en een helm met kogelgaten… de Berlijnse muur aan de lange leegte… het snoeien van bomen in Meeden… Toch werken als half Nederland onder de druk van ijzelbuien thuisblijft… Allemaal weten we dat Joop gewoon deed wat hij gewoon vond dat moest worden gedaan. 

Vanaf 1993 woonden Esther en ik op Bonaire. Diverse keren zijn Joop en Lies bij ons langs geweest. In die tijd kreeg mijn zusje verkering met “een lange vent”. Trots was Joop op de belevenissen van, en avonturen met zijn kinderen. Ook altijd trots op de verrichtingen van zijn kleinkinderen. De stoere vader, echtgenoot en opa genoot van hun aanwezigheid. Toen we hem vanaf Bonaire belden dat hij een kleindochter had gekregen, moest hij zijn auto aan de kant zetten uit ontroering. 

Hoe langer ik praat (of dit stukje zit voor te bereiden en te schrijven) hoe meer gebeurtenissen in mijn hoofd naar voren komen. Mannen met een mes in Groningen … Steigers in het zwembad aan de langeleegte… Een gebroken teen op Bonaire … Ouzo op het terras in Meeden… Verloren autosleutels bij de Hoornse plas… Wodka in thee kopjes in Moskou… Stalen balken op aanhangers in Zuidbroek… De lijst kan eindeloos doorgaan, iedereen heeft zijn eigen verhaal, een verhaal waar we Joop in herkennen en waarmee we hem onthouden.

De laatste tijd ging het slecht met Joop. De ziekte sloopte hem. In plaats van met hun geliefde camper rond te trekken door Europa moest hij thuisblijven. Hij onderging diverse kuren en werd zwakker. Steeds minder kwam hij uit het huis, totdat hij de laatste maanden in bed moest doorbrengen, waarbij Liesje zijn grote steun en toeverlaat was. Hij wilde zijn trouwdag, 18 mei, nog meemaken. Drie weken geleden gaf hij aan niet verder te willen. Afgelopen dinsdag is hij overleden.

Zoals gesteld “het glas was altijd half vol”. Daar werd niet over gesproken. Het was een motto. In de laatste jaren zeker. Hij hield van Lies, al sprak hij dat nooit zo uit. Ze was zijn steun en toeverlaat, zijn thuisbasis, zijn liefde. 

Nu heeft hij rust. Ik kan nog lang doorgaan, maar weet ook dat hij vind dat ik al te lang loop te kletsen. Het is genoeg geweest, ik hou het hier dus bij. Ik pak straks nog een borrel …

in je leven

Gedurende ons leven leren we mensen kennen. Een van de eerste die we leren kennen zijn onze ouders. Pap en Mam, Pa en Ma. Mensen die in mijn geval altijd een deel van mijn leven hebben gevormd.
Mijn moeder is een zorgzaam type. Treed niet snel op de voorgrond, maar is altijd aanwezig als je haar nodig hebt. Heeft wel altijd, gevraagd en ongevraagd, commentaar op de dingen die je doet. Liefdevol, dat wel! Vanuit haar perspectief op jou wereld geeft ze advies, leef ze met je mee, geniet ze als jij geniet en geeft ze opbeurend commentaar als jij treurt. Moeders...
Mijn vader was anders. Als goede boerenzoon had hij geleerd dat alles op een gegeven moment wel ergens valt, goed of kwaadschiks. pas dan kon je het een handvat geven. Hardwerkend, altijd bezig om iets te doen om het beter voor elkaar te krijgen. Wat je zelf kon doen, moest je niet aan een ander overlaten. Als vader afstandig, maar op de achtergrond als een grizzly beer wakend. Je kon afdwalen, rondzwerven, ontdekken, maar altijd terugvallen.
Mijn moeder is nog altijd zorgzaam. Mijn vader is bezorgd.
Sedert een paar jaar is hij ziek. Niet meer de Grizzly van weleer. Nog wel mijn vader. Mijn vader die vecht. Ik hoop dat hij dat nog lang kan en wil doen, want ik wil nog genieten van mijn vader.
Zoals hij zelf zei; "ik ben niet meer de man die je kende". Maar mijn vader blijft die man voor mij wel. Hij blijft in mijn hoofd mijn held. Ook in dat grote bed is hij mijn trots. Hij heeft moeite zijn handvaten te vinden. Hij wordt geleefd door een ziekte die hem sloopt.
Mijn moeder lijdt mee. Ze is sterk.
Ik hou van ze. Allebei. Altijd.

Bijna 15...

Ik kijk naar buiten en zie sneeuwvlokken neerdalen. De daken voor mij kleuren langzaam wit. Wat een verschil met 15 jaar geleden.


Morgen wordt Danique 15 jaar, v.i.j.f.t.i.e.n. Als je het langzaam zegt klinkt het al heel volwassen. En ik moet zeggen, dat is ze eigenlijk ook wel. Iets waar ik best trots op ben. Ze is een zelfstandige meid, ik zou bijna zeggen vrouw, die probeert haar leven zo goed mogelijk op de rit te houden. Met alles wat ze op zich heeft genomen is dat nog geen eenvoudige zaak.

Ze draait goed mee in HAVO3, wat niet de meest eenvoudige klas is. Ze speelt waterpolo, niet alleen op clubniveau, maar probeert ook daar net dat beetje meer te doen. Zo is ze nu weer onderweg naar Zeist, mist daardoor een schooldag, die ze later zelf moet inhalen, maar leert op een ander vlak weer veel bij.
Ze probeert ook contact te houden met haar vrienden en vriendinnen in dit drukke schema. ook die wil ze niet teleurstellen door weer weg te zijn voor een training, een wedstrijd of achterstallig huiswerk.

Alles weet ze in haar schema te proppen, en daar ben ik trots op.

 

Ja, ik weet het, ik begon de alinea ermee, en ik eindig hem ermee: TROTS. want dat mag af en toe best eens gezegd worden. Ze is zelfstandig, eigenwijs, leergierig, dapper, verstandig, puber, slim, teder.

15 jaar geleden werd ze geboren op een klein eilandje in de Caribische zee. Ik keek naar buiten en zag de blauwe golven.

Ik was 30 en werd vader. Danique is nu op de helft van datgene, wat ik achteraf als mijn jeugd ben gaan beschouwen. Ze weet nog niet wat ze wil, maar doet datgene wat ze doet vol overgave.

Benieuwd wat het brengt. Mijn meisje. Mijn trots.

fourtyfive it is...

Gek eigenlijk...
lang gedacht dat ik nooit de dertig zou halen... zover ik weet heb ik vanaf een jaar of 17 gedacht dat dertig wel de maximale leeftijd voor mij zou zijn. Nu, vandaag, heb ik dus de leeftijd van 45 gehaald. dertig leek al veel, 45 is dus 50% meer: hoe kom ik daarop??

 Besef, dat ik dit schrijf uit gevoel, zoals ik mijn meeste blogs schrijf. Besef ook dat ik op dit moment een alcoholpromilage heb dat mij noodzaakt om naar mijn toetsenbord te kijken. het promilage dat mijn vrinden in het blauw onacceptabel vinden om nog deelgenoot te zijn van het reguliere leven... Awel; ik heb dus een beste borrel op ;-)

Ik geniet! op een leeftijd die dichter bij de vijftig ligt dan bij de 40, op een leeftijd die mij oud begint te maken in plaats van jong. maar... ik voel mij nog jong!! En dat maakt het belangrijk. Ik geniet nog elke dag van alles en iedereen. Ben blij met de mensen om mij heen. de mensen die mij laten denken, die mij laten genieten van wat zij doen, De mensen die mij dat maken wat ik ben. Want ik besef dat ik dank zij hun datgene ben wat ik ben. DankJe! Ik ben een persoonlijkheid, een eenling, een individu. maar wordt ook, door anderen, gevormd tot een persoon, een onderdeel. En ik geniet!

Het leven is mooi, zolang je er van durft te genieten. Durf dat! of je nu jong bent, oud, of ergens halverwege bent; geniet! Zie en durf de bloemen te zien die bloeien, de bomen die groeien en ga daar in mee.

Ik heb een borrel op... maar ik hou van jullie, allemaal! om wat je bent, wat je doet, zolang je kiest

kus

een man van 45 die geniet ;-)

het grote feest...

't was even stil... na een paar dagen duurde het even voor ze het door had. Na het oorverdovende geknal van de laatste paar dagen hing er een ruis in haar oren alsof er continue een vliegtuig rondcirkelde. Maar ze keek naar buiten en zag inderdaad alleen nog rookpluimen wegtrekken: geen flitsen, geen geknal.

De laatste keer dat ze dit meemaakte woonde ze nog in Groningen. Ze was toen een stuk jonger, nog een kind. Haar vader had haar verteld dat ze niet naar buiten mocht, het was te gevaarlijk. Hij ging wel naar buiten, hij had haar uitgelegd dat hij vond dat dat zijn taak was. Hij kon niet toezien en niks doen en mama had hier, alhoewel met tranen in de ogen, knikkend mee ingestemd. Hij was naar buiten gegaan in zijn overall terwijl het voor haar gevoel net zo knalde en flitste als vandaag. En hij kwam terug... gedragen door twee mannen, liggend op en ladder, zijn ogen gesloten. Hij was daarmee, zo hoorde ze later, één van de laatste mannen die gedood werden in de oorlog.

Elk jaar werd het nu weer erger. Jarenlang had ze genoten van het vuurwerk. In het begin was het voor haarzelf ook nog een leuk tijdverdrijf geweest. Met de Carbid bussen op de dijk, samen met de andere kinderen. Om en om schoten ze het deksel eraf, kijkend wie deze het verste het weiland in kon schieten. Het siervuurwerk had ze altijd van genoten: op bevrijdingsdag of op 28 augustus op het Hereplein; met ingehouden adem stond ze te kijken, hoofd in de nek of languit liggend op het gras van de singels hoe de vuurpijlen zich aftekenden tegen de donkere hemel. Alle kleuren, alle vormen.

Het geknal was altijd een leuke bijkomstigheid geweest met oud en nieuw. In de buurt waren er altijd wel mensen met knalvuurwerk en zelf nam ze er ook met plezier aan deel. 's Avonds, rond de schemering, begon het dan. Her en der vloog er al een pijl in de lucht. De knallen kwamen uit verschillende hoeken van de wijk. Heerlijk vond ze dat geluid, want het betekende dat er een nieuw jaar zat aan te komen. En een nieuw jaar betekende weer een zicht op de toekomst, weer een afscheid van het verleden. Het ene jaar met een grotere lach als de andere, maar toch was het een heerlijk moment om even vooruit én terug te kijken, waarbij de knallen het kwade leken te verjagen.

De laatste jaren was het geknal echter de overhand gaan nemen. Ouders die wel andere dingen te doen hadden joegen hun kinderen met een zak vuurwerk de straat op “wel voorzichtig zijn hoor!”riepen ze nog als ze de deur dicht knalden.

Volwassenen die het hele jaar aan het klagen waren dat het zo slecht ging stonden ineens met een zak vuurwerk voor andermans deur knallers rond te strooien. Opvallend vond ze dat: bijna nooit voor hun eigen deur...

Van het feest dat het vuurwerk altijd voor haar geweest was, was het nu veranderd naar een slechte herinnering. Het leek er alleen nog om te gaan om zoveel mogelijk lawaai te maken, 2 dagen lang. Zo hard mogelijk, zo veel mogelijk. Het doel? Dat ontging haar volledig: het leek wel of men zijn ego oppoetste met de hardste knal: De grijns leek dan van héél diep te komen en de ogen stonden bijna blank.

ja, het deed haar nu denken aan de oorlogsdagen, de bezetting van de wijk was nu alleen niet door fascisten met pothelmen maar door lokale buurt terroristen die voorkwamen dat je de straat op ging... gelukkig was het maar eens per jaar, maar het eindejaar was voor haar verworden van feest tot hel.

stromen

Het leven kabbelt voort. Voor alles en iedereen in een eigen tempo. Eigenlijk zijn we geen druppels in één beek, maar zijn we allemaal onze eigen rivier. Alle druppels die samen deze rivier maken is datgene wat ons vormt. Samen vormen we een grote delta, waarin stromen elkaar ontmoeten en later weer een eigen weg gaan. Soms kruisen we elkaar en geven wat druppels af aan die andere stroom: we geven een deel van onze ervaringen over, in de hoop dat die andere stroom ze verder brengt.


We zijn ontstaan uit verschillende gletsjers, of soms misschien wel dezelfde. Misschien wel ontsproten aan een andere stroom en hebben we nog nooit onze eigen oorsprong gezien. Één ding weten we zeker: we eindigen allemaal weer in de zee... de één wat eerder als de ander.

Vroeger dacht ik altijd maar een korte stroom te zijn. Één die nooit tot volle wasdom zou komen. Die al in de zee zou storten vanaf oneindige hoogte doordat de bedding was opgebroken. Onderbroken in zijn bedding door invloeden van buitenaf.

Inmiddels kabbel en stroom ik al 44 jaar lang. Volg ik mijn eigen bedding of slijt ik deze uit. Soms eindig ik in een poel, een kom, en sta ik wat stil, tot ik een rand kan vinden waar ik overheen kan stromen in een andere dan geplande richting. Soms vries ik dicht, zit er geen beweging in en ben ik puur passief aanwezig. Andere momenten stort ik mij van grote hoogte, in een gigantische snelheid naar beneden. Ook, en dat maakt mijn kracht minder, splits ik mij in losse stroompjes die elk hun weg proberen te zoeken. Soms is mijn bedding gekanaliseerd, volg ik een vooraf uitgestippelde route, uitgestippeld door anderen, waardoor ik op een punt uit kom waar ik niet wil zijn, maar schijnbaar moet zijn.

En daarnaast is de invloed van ander dragers. Die me kruisen en me beinvloeden, die ik wat van mijzelf geef. Dit kan een rustige delta zijn, of een gigantische stroomversnelling omdat we ons samen door een nauwe kloof willen dwingen: tegelijk, druk, machtig. Wel samen, maar elkaar geen ruimte willen gunnen. De andere keer verbreden we onze bedding, lopen we gezamenlijk op, delen dat wat er is tot we op een splitsing komen waar we elk onze weg gaan.

En rare manier van kijken en denken: ik ben een rivier... Bram Vermeulen, als een van de grote singertekstwriters heeft er natuurlijk al eens over geschreven, maar het ging hem slechts om die éne steen... niet om de gehele stroom van druppels. Hoe wordt de steen geraakt door het water, wat ik ben, maar wat voor invloed geef ik aan mijn omgeving, door het verleggen van die steen.

Als rivier heb ik stenen verlegd. Ik heb beddingen uitgesleten. Maar de invloed van mij op deze omgeving is net zo groot als de invloed van deze omgeving op mij. Door deze steen is mijn stroom anders gaan lopen, ben ik anders gevormd.

Gek, dit verhaal. Ik ging eigenlijk zitten met een heel andere gedachte... met een heel ander verhaal om te schrijven. Waarom dit er dan uitkomt? Vingers rollen over het toetsenbord en maken hun eigen weg aan de hand van datgene wat in je hoofd voorbijkomt. Schijnbaar was ik nog niet zover?

Hotels... home away from home.. of niet?

Hotels.. inmiddels vormen ze een onlosmakelijk geheel van mijn leven. In mijn werk wordt ik geacht daar te gaan waar het werk mij brengt (met een paar kleine kanttekeningen) en dat betekend regelmatig overnachten in hotels. Nu reis ik voornamelijk binnen ons lage landje aan de Noordzee en dat betekend veelvuldig overnachten in de hotels van van der Valk. Ons bedrijf heeft namelijk een vaste afspraak met deze keten en we worden geacht daar, tenzij er zwaarwegende bezwaren zijn, gebruik van te maken.

Bij het noemen van de naam van deze keten roept iedereen nog altijd “appelmoes met een kers!” maar eerlijk is eerlijk: die heb ik het laatste jaar niet op mijn tafels gezien. Volgens mij ben ik dit voor het laatst tegengekomen op Bonaire, ergens in de jaren '90... en daar was het dan een exotisch Europese delicatesse! Dat is in elk geval het eerste positieve punt. Score 1-0 dus, als het ware.

Mijn eerste zakelijke ervaring met deze keten was in het altijd fraaie Drenthe, maar dan wel weer in het toch iets minder mooie Nieuw-Amsterdam, in hotel Emmen. Perfecte locatie voor een hotel-voor-reizigers-op-doorreis, want als je nog verder reist, ben je bijna van de wereld, maar in elk geval uit Nederland weg. Werken in Schoonebeek bij de NAM in de late dienst. Overdag dus genieten van het zwembad en een uitgebreid laat ontbijt. 's Avonds na terugkomst nog even een borrel aan de bar, altijd vriendelijk personeel en een goed glas: nait te zuunig, 't is ja al loat...

Dus, eigenlijk ook positief... 2-0

Eerder dit jaar werd ik verbannen naar onze meest zuidelijke kolonie... Het gebied van Geert en Graus, zachte G en Carnaval. Half Belgs, overal nog geen 10 minuten van Duitsland af. Ik kwam terecht in Zuid Limburg. Vaste prik was daarbij het overnachten in Hotel Stein. Maar dat was een blok aan mein bein!! Drama! Voor het laatst gerenoveerd toen de Batavieren de Rijn overstaken en een pleisterplaats zochten op hun weg naar Rome. De enige sfeervolle plek, de oude bruine bar, werd tijdens mijn verblijf omgebouwd naar een koele lounge ruimte zonder sfeer. Dit paste echter wel redelijk bij de attitude van het personeel. Nadat ik er drie week had verbleven en de wc pot na de maaltijd van te dichtbij had bekeken was een verhuizing toch wel de enige optie.

Opluchting alom toen ik dus aankwam in Hotel van der Valk Maastricht. Een kok die eten kon bereiden! Personeel dat terugsprak! Maaltijden die je met plezier kunt nuttigen in de Brasserie of op het terras en niet in de grote zaal. En bovenal: kamers die fris en gerenoveerd waren, ruim voldoende met goede douches.

Afgelopen week was dit Hotel echter vol. Stein? Nein! Andere optie? Een leuk kasteel ergens bij Maastricht of van der Valk Heerlen. Met en lichtelijke vlaag van verstandsverbijstering heb ik gekozen voor Heerlen. Ik begrijp mijzelf nog steeds niet... Bij het aanrijden kreeg ik een deja vu... dezelfde steen, hetzelfde ontwerp, dezelfde uitstraling... het leek wel Stein! AAAAHHHHH...

en inderdaad: ook hier dezelfde oude kamers, hetzelfde soort personeel (ik weet nog steeds niet wat de dagmenu's waren of de specials, ik zoek nog steeds de jus d'orange bij het ontbijt)

Vandaag dus weer terug op het oude honk. Kreeg direct een superior room omdat ik er vorige week wegens de drukte geen kamer kon krijgen, werd begroet op twitter en verheug me op het ontbijt van morgen: 2 soorten jus, croissants en yoghurt met fruit.

Goed, 't is nog geen thuis, maar je voelt je er wel thuis. De stand inmiddels? Geen idee... 2 goed, 2 minder goed; is dat dan een gelijke stand?

achterafgedachten sop

We zijn weer eens aangekomen in de laatste maand van dit jaar

Elk jaar weer geven we dan Sint, Piet en de Kerstman een grootst onthaal

Deze drie worden door velen als traditie of gezellig evenement vereerd

En er wordt dan ook zeer zwaar in hun komst geïnvesteerd

Echter, naast het veelvuldig materiaal gedrag

Is deze maand ook voor velen geestelijk een zwaar gelag

Gedachten dwalen dan terug naar gebeurtenissen eerder dit jaar

Want met al onze gevoelens zijn we lang nog niet klaar

We proberen niet alleen het jaar fysiek  af te sluiten

Maar willen onszelf ook geestelijk compleet eens door spuiten

Alle oude gevoelens gaan nog eens op de schop

En worden overgoten met een nieuwe “achterafgedachten”sop

Wat is geweest komt niet weer op dezelfde manier terug

Of het nu vrolijk en leuk was of een treurig gelach

Het leven, zoals plat gesteld, gaat nu eenmaal door

En volgt voor eenieder een ander spoor

Denk nog een keer terug aan alle leuke zaken

Waarvan je kaken weer in een lachkramp raken

Bedenk ook nog het trieste dat was

Wat je raakte, of misschien ook erg persoonlijk was

Vergeet het daarna niet, nooit meer

Maar berg het op, voor een andere keer

Want je leven wordt gevormd op elke dag

Dat je nog een ademteug naar binnen halen mag

Als je dan op een andere dag je gedachten weer laat gaan

En terugkomt op het verhaal dat je leven ooit heeft aangedaan

Dan denk je er aan terug met nog maar het idee

Dat je leven ook gevormd werd daarmee

Deze keer dus van mij eens weinig persoonlijk geklets

Alhoewel ook mijn leven dit jaar werd geraakt, ’t was zeker niet flets

Diep werd ik door veel van jullie geraakt

Soms positief, maar negatieve momenten heb ik ook wel meegemaakt

Ik denk daar op mijn momenten weer aan terug

Want ook dit jaar is bijna achter de rug

En zal dan lachen om wat mij goed beviel

En laat een traan om wat mij weer ontviel

Geniet, leef en maak je dus klaar voor het nieuwe jaar

Want 2011 is voor iedereen nu echt bijna klaar

2012 staat voor de deur, dus voor ik in mijn gedachten verdwaal

Alvast de allerbeste wensen voor jullie allemaal

verleden en heden

Gisteren afscheid genomen van een oude vriendin. 94 jaar is ze geworden. Zo 'n afscheid zet je aan het denken.
Ze zeggen vaak dat van uitstel, afstel komt. Wel, dat is in dit geval dus maar al te waar. Ik ken haar van Bonaire. Als moeder van een van mijn goede vrienden kwam ze één a twee keer per jaar langs. Nadat ik weer in Nederland terug was en in Alphen woonde, ging ik soms even bij haar op de koffie. Elke keer als ik in de buurt van Rotterdam kwam, dacht ik van: ik moet er even langs. En vaker niet als wel deed ik dat dan. Ik was te druk, had teveel aan mijn hoofd, geen tijd, andere plannen... verzin maar een reden die we ons zelf allemaal geven.

Dat kan ik nu dus niet meer terug draaien.

Ook besef je dan ineens hoeveel vrienden je hebt, of hebt gehad. Hoeveel mensen je uit het oog bent verloren, die je eigenlijk niet kwijt had willen raken. Mensen die een belangrijk deel van je leven uitmaken. Mensen die je mede hebben gemaakt tot wat je nu bent. Doordat ze je hebben laten denken en doen, doordat ze je deel hebben laten uitmaken van hun leven.

Zou "hebt gehad", terug te draaien zijn? in elk geval voor dat deel wat er nog is... vaker met elkaar spreken, even een keer bellen, een kort berichtje, een "ik denk nog altijd aan jou" note. Gewoon tijd voor elkaar maken in dit haastige leven, even pas op de plaats.

Vuurwerk: Puberale idioterie

Vol trots staan ouders achter het glas, of veilig in de tuin. Sjekpuut in de hand, peuk in de mondhoek.  Stereotiep met een verdwaasde grijns op hun gezicht. Toch stralen ze iets van trots uit in hun banaliteit. 

Het is 30 december, de vuurwerkverkoop is gestart. Hun bloedjes van kinderen mogen zich uitleven met knallen, pijlen, bommen, granaten en raketten. Elke regel mag aan de laars worden gelapt, we zijn terug in de diepe middel eeuwen, of meer nog: in de Germaanse tijd…

De tijd dat we nog echt geloofden in geesten en witte wieven, en dat deze ons bestaan bedreigden.  Deze moesten we, zo geloofden we, verjagen voor het nieuwe jaar. Dit om oogst, vee, kinderen en vrouw weer een jaar veilig in onze veste te houden. We trokken de bossen in met vuurbommen, vlammende staken en veel kabaal, want ja, echt veilig voelden we onszelf ook niet in dat donkere bos.

Het enige witte wiev wat we nu nog hebben is Geert Wilders, en echt, die laat zich niet verjagen door een beetje vuurwerk. Dat zou het mogelijk wel eenvoudiger maken, maar als Limburger, gewend aan Belgische knallers, doet dit hem alles weinig. De reden om dit vuurwerk in grote getale aan te schaffen ontgaat mij dus compleet.

 Zijn het de stereotiepe mannetjes met het te kleine pikkie? Die zich dus één keer per jaar kunnen laten gleden door de grootste knaller en vuurpijl van de buurt te hebben? Want let wel, de vuurwerk knallers vallen vaak toch ook in het genre glimmende auto, grote uitlaat en spoiler.

Is het een vorm van ontgroening? Zien of je kind van 13 het overleeft zonder oog, oor en verder lichamelijk letsel, zodat hij of zij in de familietraditie mee mag het nieuwe jaar in? En och, mocht het fout gaan… “Oom Kees is met één oog ook ver gekomen.. net als Pietje zonder linkerhand” dan is het ook een traditie, weliswaar iets anders, maar toch een reden om het nieuwe jaar in te mogen.

In elk geval zijn het mensen zonder empatie, zonder gevoel voor medemens en dier, die vanaf het moment dat ze vuurwerk kunnen aanschaffen met een waas voor ogen lopen, als de eerste de beste voetbalfan bij een risicowedstrijd. Geen idee van omgeving, semi stoer gedrag vertonend en de buurt terroriserend. Ondertussen gedekt door vader en moeder, verdwaasde grijns op het gezicht… het mag nu toch…

Nee, de lol ontgaat mij volledig. 

Echt: ik geniet van vuurwerk, maar dan ECHT vuurwerk. Niet willekeurig in een hoek gegooide knallers en lukraak afgestoken pijlen, maar VUURWERK: Bij de opening van de Olympische Spelen, op Gronings Ontzet, Dia di Rincon, 4th of July… DAT noem ik vuurwerk… maar dit??

deel 3: van midvoor tot midachter, van vleugelaanvaller tot verdediger…

We weten nu dus uit deel 1 dat we als waterpoloër worden geboren. In deel 2 hebben we een aantal punten vastgelegd om die ene individu eruit te pikken  die de keeper is, de eenling van dit team. Maar hoe selecteren we nu de spelers voor de andere posities? Hoe krijg je als coach de juiste samenstelling om te gaan voor de winst, de overwinning, het kampioenschap?

Het begint natuurlijk met het hebben van voldoende spelers. Elk team bestaat uit maximaal 13 personen, individuen met hun eigen kennis, mogelijkheden en voorkeuren. Deze 13 moeten we nu zien in te passen in het systeem. De keeper, als net gesteld, is er al uit gevist waardoor we 12 personen op 6 posities moeten zien in te passen. De andere zes zullen als “wisselspeler” door het leven gaan: zij, die niet in de basis spelen, maar een positie gaan innemen als een van de eerste zes verzaakt, het systeem verziekt of het team in diskrediet brengt.

Posities worden bepaald door individuele kwaliteiten. Zoals ook bij de keeperstraining, blijven we eerst verre van het zwembad: het gaat tenslotte om mensenkennis, niet om wat men in het water kan: je bent toch al geboren als waterpoloër? 

We nemen onze spelers, inclusief reserves (we moeten immers alle posities nog bepalen) mee naar de discotheek. Als coach sponsoren we de spelers voldoende muntjes om de bar leeg te kunnen gaan halen. Vervolgens beginnen we met observeren. Als goede waterpolo spelers zullen de meeste direct naar het bier grijpen… niet een glas, maar een meter. Toch zal er één zijn die uitwijkt naar exotische dranken: een Ba-Co, een Gin-Tonic. Daarin treffen we onze spelverdeler. Degene die inziet dat het nét even anders kan, dat dronken worden…

Al snel zal blijken dat het aldoor dezelfden zijn die de drankstroom op gang houden. Ze hangen vaak bij de bar, maar zorgen dat de rest van drank voorzien blijft, inclusief de spelverdeler, waar hij zich ook bevindt. Dit zijn onze vleugelspelers: ze halen de bal en zorgen voor aanvoer naar voren. Ook in deze subgroep is echter een onderverdeling: Er zijn er, die ook de dansvloer betreden, de dames opzoeken, uitdagen. Dit zijn onze voorste vleugelspelers: ze zoeken het gevaar, dreiging, het avontuur. Als dit is geïdentificeerd, zien we ook het verschil met de andere bierhalers: deze houden een plek aan de bar vrij, zorgen dat de keeper een barkruk heeft, en durven in een onbewaakt ogenblik zelf achter de bar te kruipen om een biertje te tappen. Hiermee hebben we dus onze vleugels voorlopig afgedekt.

We houden dan nog twee posities over: de midvoor en de midachter. Om hier uit te komen, laten we onze vleugelspelers, met de muntjes, achter in de discotheek en gaan daarheen, waar zij zich nooit thuis zullen voelen: de Homo-bar, bij voorkeur met een authentieke darkroom .

Bij het betreden van de Homo bar zullen zowel midvoor als midachter ineens een aparte glans in de ogen krijgen. Ze zullen zich tussen de mannen in leer, strakke broeken en snelle snorren goed op hun gemak voelen. Zonder schroom door de massa lopen, en zich niets aantrekken van wellustige blikken. Ze zoeken hun plek en nemen deze in.  Ze zijn dus geschikt om tussen andere mannen met andere ideeën  hun eigen ding te doen. Wie is echter degene die voor, en degene die achter moet liggen? Dit vinden we uit in de darkroom…

In de darkroom kunnen 2 dingen gebeuren: of je wordt gepakt, of je pakt zelf… Als de midachter binnen is, zal elke andere man binnen met zijn handen voor het kruis en een grimas op het gezicht  naar buiten komen: Hij is vol gegrepen alvorens hij zelf kon tasten, de midachter laat zich niet grijpen en grijpt zelf hard terug…

Als de midvoor naar binnen gaat… zal er een rimpeling door de zaal gaan… de room zal vollopen maar slechts één zal er ongeschonden en lachend uitkomen: voorwaar: onze midvoor is gevonden!

Het blijkt… als coach zul je financieel sterk moeten staan, hopen op een gezonde club die je daarin kan steunen, maar na slechts één avond heb je wel een team samengesteld waarin alle posities goed zijn afgedekt.

Mocht u verder geïnteresseerd zijn in een passend trainingsprogramma, dan zullen we dit op verzoek alsook samenstellen ;-)