Gedurende ons leven leren we mensen kennen. Een van de eerste die we leren kennen zijn onze ouders. Pap en Mam, Pa en Ma. Mensen die in mijn geval altijd een deel van mijn leven hebben gevormd.
Mijn moeder is een zorgzaam type. Treed niet snel op de voorgrond, maar is altijd aanwezig als je haar nodig hebt. Heeft wel altijd, gevraagd en ongevraagd, commentaar op de dingen die je doet. Liefdevol, dat wel! Vanuit haar perspectief op jou wereld geeft ze advies, leef ze met je mee, geniet ze als jij geniet en geeft ze opbeurend commentaar als jij treurt. Moeders...
Mijn vader was anders. Als goede boerenzoon had hij geleerd dat alles op een gegeven moment wel ergens valt, goed of kwaadschiks. pas dan kon je het een handvat geven. Hardwerkend, altijd bezig om iets te doen om het beter voor elkaar te krijgen. Wat je zelf kon doen, moest je niet aan een ander overlaten. Als vader afstandig, maar op de achtergrond als een grizzly beer wakend. Je kon afdwalen, rondzwerven, ontdekken, maar altijd terugvallen.
Mijn moeder is nog altijd zorgzaam. Mijn vader is bezorgd.
Sedert een paar jaar is hij ziek. Niet meer de Grizzly van weleer. Nog wel mijn vader. Mijn vader die vecht. Ik hoop dat hij dat nog lang kan en wil doen, want ik wil nog genieten van mijn vader.
Zoals hij zelf zei; "ik ben niet meer de man die je kende". Maar mijn vader blijft die man voor mij wel. Hij blijft in mijn hoofd mijn held. Ook in dat grote bed is hij mijn trots. Hij heeft moeite zijn handvaten te vinden. Hij wordt geleefd door een ziekte die hem sloopt.
Mijn moeder lijdt mee. Ze is sterk.
Ik hou van ze. Allebei. Altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten