Gisteren afscheid genomen van een oude vriendin. 94 jaar is ze geworden. Zo 'n afscheid zet je aan het denken.
Ze zeggen vaak dat van uitstel, afstel komt. Wel, dat is in dit geval dus maar al te waar. Ik ken haar van Bonaire. Als moeder van een van mijn goede vrienden kwam ze één a twee keer per jaar langs. Nadat ik weer in Nederland terug was en in Alphen woonde, ging ik soms even bij haar op de koffie. Elke keer als ik in de buurt van Rotterdam kwam, dacht ik van: ik moet er even langs. En vaker niet als wel deed ik dat dan. Ik was te druk, had teveel aan mijn hoofd, geen tijd, andere plannen... verzin maar een reden die we ons zelf allemaal geven.
Dat kan ik nu dus niet meer terug draaien.
Ook besef je dan ineens hoeveel vrienden je hebt, of hebt gehad. Hoeveel mensen je uit het oog bent verloren, die je eigenlijk niet kwijt had willen raken. Mensen die een belangrijk deel van je leven uitmaken. Mensen die je mede hebben gemaakt tot wat je nu bent. Doordat ze je hebben laten denken en doen, doordat ze je deel hebben laten uitmaken van hun leven.
Zou "hebt gehad", terug te draaien zijn? in elk geval voor dat deel wat er nog is... vaker met elkaar spreken, even een keer bellen, een kort berichtje, een "ik denk nog altijd aan jou" note. Gewoon tijd voor elkaar maken in dit haastige leven, even pas op de plaats.
