Vol trots staan ouders achter het glas, of veilig in de tuin. Sjekpuut in de hand, peuk in de mondhoek. Stereotiep met een verdwaasde grijns op hun gezicht. Toch stralen ze iets van trots uit in hun banaliteit.
Het is 30 december, de vuurwerkverkoop is gestart. Hun bloedjes van kinderen mogen zich uitleven met knallen, pijlen, bommen, granaten en raketten. Elke regel mag aan de laars worden gelapt, we zijn terug in de diepe middel eeuwen, of meer nog: in de Germaanse tijd…
De tijd dat we nog echt geloofden in geesten en witte wieven, en dat deze ons bestaan bedreigden. Deze moesten we, zo geloofden we, verjagen voor het nieuwe jaar. Dit om oogst, vee, kinderen en vrouw weer een jaar veilig in onze veste te houden. We trokken de bossen in met vuurbommen, vlammende staken en veel kabaal, want ja, echt veilig voelden we onszelf ook niet in dat donkere bos.
Het enige witte wiev wat we nu nog hebben is Geert Wilders, en echt, die laat zich niet verjagen door een beetje vuurwerk. Dat zou het mogelijk wel eenvoudiger maken, maar als Limburger, gewend aan Belgische knallers, doet dit hem alles weinig. De reden om dit vuurwerk in grote getale aan te schaffen ontgaat mij dus compleet.
Zijn het de stereotiepe mannetjes met het te kleine pikkie? Die zich dus één keer per jaar kunnen laten gleden door de grootste knaller en vuurpijl van de buurt te hebben? Want let wel, de vuurwerk knallers vallen vaak toch ook in het genre glimmende auto, grote uitlaat en spoiler.
Is het een vorm van ontgroening? Zien of je kind van 13 het overleeft zonder oog, oor en verder lichamelijk letsel, zodat hij of zij in de familietraditie mee mag het nieuwe jaar in? En och, mocht het fout gaan… “Oom Kees is met één oog ook ver gekomen.. net als Pietje zonder linkerhand” dan is het ook een traditie, weliswaar iets anders, maar toch een reden om het nieuwe jaar in te mogen.
In elk geval zijn het mensen zonder empatie, zonder gevoel voor medemens en dier, die vanaf het moment dat ze vuurwerk kunnen aanschaffen met een waas voor ogen lopen, als de eerste de beste voetbalfan bij een risicowedstrijd. Geen idee van omgeving, semi stoer gedrag vertonend en de buurt terroriserend. Ondertussen gedekt door vader en moeder, verdwaasde grijns op het gezicht… het mag nu toch…
Nee, de lol ontgaat mij volledig.
Echt: ik geniet van vuurwerk, maar dan ECHT vuurwerk. Niet willekeurig in een hoek gegooide knallers en lukraak afgestoken pijlen, maar VUURWERK: Bij de opening van de Olympische Spelen, op Gronings Ontzet, Dia di Rincon, 4th of July… DAT noem ik vuurwerk… maar dit??
