In de azuurblauwe zee ligt ze... een eiland, nog geen 10 kilometer breed, haar grootste lengte is 30 kilometer.
Voor haar westkust, in die door de zon bestralen zee, ligt een tweede eiland, nagenoeg rond, alleen de begroeiing lijkt boven de waterspiegel uit te steken. Het grote eiland plooit zich beschermend eromheen, als een moeder dat haar kind beschermd .
De kromming van het eiland, als een gebogen vrouw, is met haar rug naar het oosten. Hard wordt haar rug, deze onbeschermde kust, geteisterd door golven. die opgezweept worden vanuit een diepe zee door een onbedaarlijke wind. Samen hebben ze vrij spel op het land. Om haar zachte buik, de westkant, zijn deze golven juist rustig, ze kietelen, samen met de, door het land afgezwakte, wind haar zachte buik. Ze geven verkoeling aan het lichaam dat geteisterd lijkt te worden door de zon, die onbedaarlijk staat te stralen aan de strakblauwe hemel.
De zon die haar teistert, lijkt alles te verschroeien wat er in haar schoot leeft. Alleen de blaublau kan volop genieten van de verzengende zon, blij met de hitte die haar koelbloedige lichaam voedt.
Wie kan, zoekt verkoeling in de heldere, azuurblauwe zee, die dankzij de zon met 28 graden aangenaam aanvoelt. Onder het wateroppervlak van deze azuurblauwe spiegel lijkt het zicht onbeperkt, In de koelere diepte zijn de vissen aan het spelen om het kleurrijke koraal, dat in kleur scherp afsteekt tegen het dorre en grauwe land van boven de waterspiegel.
In de stad bied alleen de overkapping van de bar schaduw aan verhitte, zwetende lichamen. Een dekking van de verzengende zon. De warmte is zichtbaar op straat als trillingen boven het warme asfalt.
Verkoeling voor de innerlijke mens wordt gezocht bij de inhoud van de bar, een ijskoud flesje, aan de buitenkant staat de dauw erop. Als de dop eraf wordt getrokken, hoor je een zacht sissend geluid. De fles word gepakt van de bar, even tegen het voorhoofd gerold, aan de slapen gehouden alvorens hij naar de mond gaat...
donderdag 30 september 2010
zondag 26 september 2010
Why women love men... ;-)
Een man met hele mooie "gedachtenspinsels" is Paulo Coelho, en hij houd ook zijn blog bij: http://paulocoelhoblog.com/
Zonder meer stukken die het waard zijn om te lezen. Hij combineert echter ook wel eens andermans gedachten... Zo ook onderstaand, waarin een aantal stukken staan waarin ik mezelf best wel terug kan vinden ;-)
Een stuk wat hier op aansluit, ook door een ander geschreven, plaatste hij gisteren, en bekijkt het van de andere kant met ook daarin een paar momenten van herkenning:
http://paulocoelhoblog.com/2010/09/25/why-men-love-women-eng-espa-port/
A Facebook friend sent me an email with some of the lines below. I did some research with other friends and compiled a full list. Please feel free to add more items.
We love men because they can never fake orgasms, even if they wanted to.
Because they write poems, songs, and books in our honor.
Because they never understand us, but they never give up.
Because they can see beauty in women when women have long ceased to see any beauty in themselves.
Because they come from little boys.
Because they can churn out long, intricate, Machiavellian, or incredibly complex mathematics and physics equations, but they can be comparably clueless when it comes to women.
Because they are incredible lovers and never rest until we’re happy.
Because they elevate sports to religion.
Because they’re never afraid of the dark.
Because they don’t care how they look or if they age.
Because they persevere in making and repairing things beyond their abilities, with the naïve self-assurance of the teenage boy who knew everything.
Because they never wear or dream of wearing high heels.
Because they’re always ready for sex.
Because they’re like pomegranates: lots of inedible parts, but the juicy seeds are incredibly tasty and succulent and usually exceed your expectations.
Because they’re afraid to go bald.
Because you always know what they think and they always mean what they say.
Because they love machines, tools, and implements with the same ferocity women love jewelry.
Because they go to great lengths to hide, unsuccessfully, that they are frail and human.
Because they either speak too much or not at all to that end.
Because they always finish the food on their plate.
Because they are brave in front of insects and mice.
Because a well-spoken four-year old girl can reduce them to silence, and a beautiful 25-year old can reduce them to slobbering idiots.
Because they want to be either omnivorous or ascetic, warriors or lovers, artists or generals, but nothing in-between.
Because for them there’s no such thing as too much adrenaline.
Because when all is said and done, they can’t live without us, no matter how hard they try.
Because they’re truly as simple as they claim to be.
Because they love extremes and when they go to extremes, we’re there to catch them.
Because they are tender they when they cry, and how seldom they do it.
Because what they lack in talk, they tend to make up for in action.
Because they make excellent companions when driving through rough neighborhoods or walking past dark alleys.
Because they really love their moms, and they remind us of our dads.
Because they never care what their horoscope, their mother-in-law, nor the neighbors say.
Because they don’t lie about their age, their weight, or their clothing size.
Because they have an uncanny ability to look deeply into our eyes and connect with our heart, even when we don’t want them to.
Because when we say “I love you” they ask for an explanation.
Welcome to Share with Friends – Free Texts for a Free Internet
Zonder meer stukken die het waard zijn om te lezen. Hij combineert echter ook wel eens andermans gedachten... Zo ook onderstaand, waarin een aantal stukken staan waarin ik mezelf best wel terug kan vinden ;-)
Een stuk wat hier op aansluit, ook door een ander geschreven, plaatste hij gisteren, en bekijkt het van de andere kant met ook daarin een paar momenten van herkenning:
http://paulocoelhoblog.com/2010/09/25/why-men-love-women-eng-espa-port/
A Facebook friend sent me an email with some of the lines below. I did some research with other friends and compiled a full list. Please feel free to add more items.
We love men because they can never fake orgasms, even if they wanted to.
Because they write poems, songs, and books in our honor.
Because they never understand us, but they never give up.
Because they can see beauty in women when women have long ceased to see any beauty in themselves.
Because they come from little boys.
Because they can churn out long, intricate, Machiavellian, or incredibly complex mathematics and physics equations, but they can be comparably clueless when it comes to women.
Because they are incredible lovers and never rest until we’re happy.
Because they elevate sports to religion.
Because they’re never afraid of the dark.
Because they don’t care how they look or if they age.
Because they persevere in making and repairing things beyond their abilities, with the naïve self-assurance of the teenage boy who knew everything.
Because they never wear or dream of wearing high heels.
Because they’re always ready for sex.
Because they’re like pomegranates: lots of inedible parts, but the juicy seeds are incredibly tasty and succulent and usually exceed your expectations.
Because they’re afraid to go bald.
Because you always know what they think and they always mean what they say.
Because they love machines, tools, and implements with the same ferocity women love jewelry.
Because they go to great lengths to hide, unsuccessfully, that they are frail and human.
Because they either speak too much or not at all to that end.
Because they always finish the food on their plate.
Because they are brave in front of insects and mice.
Because a well-spoken four-year old girl can reduce them to silence, and a beautiful 25-year old can reduce them to slobbering idiots.
Because they want to be either omnivorous or ascetic, warriors or lovers, artists or generals, but nothing in-between.
Because for them there’s no such thing as too much adrenaline.
Because when all is said and done, they can’t live without us, no matter how hard they try.
Because they’re truly as simple as they claim to be.
Because they love extremes and when they go to extremes, we’re there to catch them.
Because they are tender they when they cry, and how seldom they do it.
Because what they lack in talk, they tend to make up for in action.
Because they make excellent companions when driving through rough neighborhoods or walking past dark alleys.
Because they really love their moms, and they remind us of our dads.
Because they never care what their horoscope, their mother-in-law, nor the neighbors say.
Because they don’t lie about their age, their weight, or their clothing size.
Because they have an uncanny ability to look deeply into our eyes and connect with our heart, even when we don’t want them to.
Because when we say “I love you” they ask for an explanation.
Welcome to Share with Friends – Free Texts for a Free Internet
zaterdag 25 september 2010
morgen
Nog nooit echt iets "geschreven"als gedicht... zat vanmorgen wat te mijmeren, en onderstaand kwam eruit, Geen idee wat ik ermee aankan, of het iets is. Gewoon de woorden uit mijn hoofd op papier...
Bekend met wat je hebt
Leven zoals je kent
leef je met je eigen gevoel
in je eigen ritme
Het onbekende maakt je bang
het verruilen van deze dag
voor wat de morgen brengt
Gevoel is ook angst
rationaliseren naar jezelf
Blijf je leven in je eigen wereld
geschapen om je heen
De blik op morgen
weer een nieuwe dag
nieuwe mogelijkheden
... voelt nog niet af... ik kijk er nog eens naar...
Bekend met wat je hebt
Leven zoals je kent
leef je met je eigen gevoel
in je eigen ritme
Het onbekende maakt je bang
het verruilen van deze dag
voor wat de morgen brengt
Gevoel is ook angst
rationaliseren naar jezelf
Blijf je leven in je eigen wereld
geschapen om je heen
De blik op morgen
weer een nieuwe dag
nieuwe mogelijkheden
... voelt nog niet af... ik kijk er nog eens naar...
zondag 19 september 2010
Vrijwillig vrijwilliger af
Ik heb de functie als voorzitter van de waterpolo commissie neergelegd. Ik zag bij aanvang van dit nieuwe seizoen geen andere mogelijkheid.
Het afgelopen jaar is een aantal mensen bereid gevonden om de club, op diverse fronten, te helpen. Dit was echter een heel beperkte groep. Wat vooral de reactie is zijn de mensen die wel van hun sport willen genieten, hun grootste recht, maar daar geen inzet voor willen tonen. Wel willen klagen, maar zelf geen actie ondernemen.
Hier is het afgelopen jaar geen kentering in gekomen. Schijnbaar heb ik niet correct de leden kunnen aanspreken op de verantwoordelijkheid die ze ook zelf hebben.
De vrijwilligers die we hebben zetten zich hard in en branden daardoor snel af, ook doordat er geen tot weinig support komt uit de gelederen. Er wordt veel verwacht, zonder zelf moeite te doen. Ook de persoonlijke benadering van de vrijwilligers laat vaak te wensen over. Voorbeelden zijn er te over, maar daar wil ik nu niet verder meer over uitweiden.
Ik hoop dat ik, door deze open brief en het ter beschikking stellen van mijn functie, eenieder de ogen kan openen. De club kan niet bestaan zonder haar leden, de leden kunnen niets zonder hun club. We kunnen groots zijn, maar dat vergt wel een brede inzet, want anders glijden we steeds verder af. Ik hoop dan ook dat de nieuwe voorzitter a.i. Ronald van Eenennaam op een brede steun kan rekenen en dat we tezamen deze club haar clubgevoel kunnen terug geven.
denken in kronkels
Iedereen denkt. Gelukkig wel, want dat maakt ons tot denkende wezens. Hoe iedereen denkt, is weer verschillend, en dat maakt ons individuen. Maar de manier waarop onze hersenen werken, dat is weer een ander verhaal.
Hoe andermans hersenen tekeer gaan, daar kan ik niets van zeggen, en zeker niet over oordelen. Sommige gedachtegangen kan ik niet volgen, maar ik weet dat ook mijn kronkels soms (soms??) onnavolgbaar zijn. Iets, wat voor mij logisch is, is voor de toehoorder nog een stap te ver. Iets, wat ik bedenk, is niet van nu. Iets waar ik aan denk, is nog niet aan de orde.
Dit is een gegeven, dat ik ook bij mijn dochter tegenkom. Ze luistert, reageert, begrijpt. En komt dan, ineens, onverwacht, met een ander antwoord, onderwerp. Ik herken dit uit mezelf. Zijn we dan ongeïnteresseerd? Moet ik zo nodig mijn punt brengen? Komen wij voort uit een familie die niet luistert?
Maar, als ik haar vervolgens terugbreng naar het onderwerp "at hand" gaat ze weer net zo snel mee, weet waar het over ging, volgt het verhaal. Ook dat herken ik van mezelf.
Al met al ben ik oprecht geïnteresseerd in veel onderwerpen, alsook in mijn gesprekspartner. Ik luister, volg, ageer en reageer. Maar dan ineens, door het onderwerp, de omgeving, een flash, schiet er iets door me heen, knalt er iets uit, spontaan, onnadenkend. Alsof ik bang ben iets te vergeten. Maar dat los staat van wat gebeurt, van dat moment. 't Is niet dat ik mijn punt wil en moet maken, niet om mijn partner voor het hoofd wil stoten, niet het gesprek wil overnemen, dat idee leeft niet. Nee, ik gooi het eruit. Klaar. Over. Het is genoemd, benoemd. Door met het verhaal dat er was. Tenminste...
Het besef dat ik mijn gesprekspartner daarmee frustreer, beïnvloed in het verhaal, van z'n a propos breng, komt telkens weer. déjà vu. Het verhaal stokt. Onbegrip komt, en dat waar je mee bezig was wordt iets anders. Wat ik dan weer niet bedoel... onbegrip alom.
Soms "denk" ik het, en weet het dan in te houden. Blokkeer het, parkeer het. 't is dus gek, maar als het gebeurt is het dus onbewust, ik voel me schijnbaar vrij, vertrouwd. Laat het gaan. Kaboing... waarom denk ik met zulke rare kronkels?
Hoe andermans hersenen tekeer gaan, daar kan ik niets van zeggen, en zeker niet over oordelen. Sommige gedachtegangen kan ik niet volgen, maar ik weet dat ook mijn kronkels soms (soms??) onnavolgbaar zijn. Iets, wat voor mij logisch is, is voor de toehoorder nog een stap te ver. Iets, wat ik bedenk, is niet van nu. Iets waar ik aan denk, is nog niet aan de orde.
Dit is een gegeven, dat ik ook bij mijn dochter tegenkom. Ze luistert, reageert, begrijpt. En komt dan, ineens, onverwacht, met een ander antwoord, onderwerp. Ik herken dit uit mezelf. Zijn we dan ongeïnteresseerd? Moet ik zo nodig mijn punt brengen? Komen wij voort uit een familie die niet luistert?
Maar, als ik haar vervolgens terugbreng naar het onderwerp "at hand" gaat ze weer net zo snel mee, weet waar het over ging, volgt het verhaal. Ook dat herken ik van mezelf.
Al met al ben ik oprecht geïnteresseerd in veel onderwerpen, alsook in mijn gesprekspartner. Ik luister, volg, ageer en reageer. Maar dan ineens, door het onderwerp, de omgeving, een flash, schiet er iets door me heen, knalt er iets uit, spontaan, onnadenkend. Alsof ik bang ben iets te vergeten. Maar dat los staat van wat gebeurt, van dat moment. 't Is niet dat ik mijn punt wil en moet maken, niet om mijn partner voor het hoofd wil stoten, niet het gesprek wil overnemen, dat idee leeft niet. Nee, ik gooi het eruit. Klaar. Over. Het is genoemd, benoemd. Door met het verhaal dat er was. Tenminste...
Het besef dat ik mijn gesprekspartner daarmee frustreer, beïnvloed in het verhaal, van z'n a propos breng, komt telkens weer. déjà vu. Het verhaal stokt. Onbegrip komt, en dat waar je mee bezig was wordt iets anders. Wat ik dan weer niet bedoel... onbegrip alom.
Soms "denk" ik het, en weet het dan in te houden. Blokkeer het, parkeer het. 't is dus gek, maar als het gebeurt is het dus onbewust, ik voel me schijnbaar vrij, vertrouwd. Laat het gaan. Kaboing... waarom denk ik met zulke rare kronkels?
donderdag 16 september 2010
gedachten en gevoelens
Er zijn, zo heb ik inmiddels begrepen, twee plekken in ons lijf die een groot deel van ons leven bepalen.
De een zit tussen onze oren. Grijze massa, hersenen, vonkjes die logica en reden overbrengen. Je beredeneert wat er gebeurt en handelt na overpeinzing. Het kraken van de hersenen maakt ons schijnbaar een verstandiger mens. Dit deel van het lichaam gaan we gaandeweg ontwikkelen,en gaat hierdoor steeds meer van ons levenvoor ons bepalen en leiden.
De ander zit in je borstkas. Tenminste, het deel waar we het aan toe wijzen, je hart. Het deel waar je mee voelt, waar je emoties zich opslaan. Dit deel is in het begin van je leven goed ontwikkeld. Als kind reageer je hier al mee, want meer ken je nog niet. Liefde, angst, al het gevoel dat je kent ligt hier opgeslagen. Je voelt je hart overslaan, opspringen, samenknijpen, de beknelling in je borstkas.
Gaandeweg ons leven leren we dus bij. Gevolg is dat het gevoel, ons hart, naar de achtergrond wordt gedwongen ten faveure van reden en logica, de grijze massa die in werking treed. Want gevoel, wat kun je daar nu mee? het maakt je leven onrustig. Geeft geen rust. Nee, dan denken, beredeneren: dat is toch waar je verder mee komt, waaruit je destilleert wat goed voor ou is, of voor anderen?
Jaren heb ik ook zo mijn leven geleid. Niet voelen, maar denken, niet doen, maar beredeneren. Ondertussen heb ik geleerd weer iets naar mijn gevoel terug te keren. Weer te leren luisteren naar mijn hart. Dat is enerzijds fijn: het geeft richting en sturing. Aan de andere kant is het moeilijk, lastig... want alhoewel het logisch is, doet gevoel ook af en toe pijn, want ook die emotie vindt daar voor een groot deel zijn beslag.
Moet ik dan terug naar de logica? terug naar denken? Nee... ik weet dat ik voel: Ik voel, dus ik besta... ik kan weer genieten van wat me overkomt, wat er gebeurt, wat mensen doen. Het meeleven met anderen, niet omdat het hoort, maar omdat je het gevoel ervoor hebt. Het genieten van dingen om je heen, omdat je er weer open voor staat.
Soms lastig, vaak heerlijk, maar altijd diep in je.
De een zit tussen onze oren. Grijze massa, hersenen, vonkjes die logica en reden overbrengen. Je beredeneert wat er gebeurt en handelt na overpeinzing. Het kraken van de hersenen maakt ons schijnbaar een verstandiger mens. Dit deel van het lichaam gaan we gaandeweg ontwikkelen,en gaat hierdoor steeds meer van ons levenvoor ons bepalen en leiden.
De ander zit in je borstkas. Tenminste, het deel waar we het aan toe wijzen, je hart. Het deel waar je mee voelt, waar je emoties zich opslaan. Dit deel is in het begin van je leven goed ontwikkeld. Als kind reageer je hier al mee, want meer ken je nog niet. Liefde, angst, al het gevoel dat je kent ligt hier opgeslagen. Je voelt je hart overslaan, opspringen, samenknijpen, de beknelling in je borstkas.
Gaandeweg ons leven leren we dus bij. Gevolg is dat het gevoel, ons hart, naar de achtergrond wordt gedwongen ten faveure van reden en logica, de grijze massa die in werking treed. Want gevoel, wat kun je daar nu mee? het maakt je leven onrustig. Geeft geen rust. Nee, dan denken, beredeneren: dat is toch waar je verder mee komt, waaruit je destilleert wat goed voor ou is, of voor anderen?
Jaren heb ik ook zo mijn leven geleid. Niet voelen, maar denken, niet doen, maar beredeneren. Ondertussen heb ik geleerd weer iets naar mijn gevoel terug te keren. Weer te leren luisteren naar mijn hart. Dat is enerzijds fijn: het geeft richting en sturing. Aan de andere kant is het moeilijk, lastig... want alhoewel het logisch is, doet gevoel ook af en toe pijn, want ook die emotie vindt daar voor een groot deel zijn beslag.
Moet ik dan terug naar de logica? terug naar denken? Nee... ik weet dat ik voel: Ik voel, dus ik besta... ik kan weer genieten van wat me overkomt, wat er gebeurt, wat mensen doen. Het meeleven met anderen, niet omdat het hoort, maar omdat je het gevoel ervoor hebt. Het genieten van dingen om je heen, omdat je er weer open voor staat.
Soms lastig, vaak heerlijk, maar altijd diep in je.
woensdag 15 september 2010
Vliegbewegingen
Ik besef me, door mijn twitter timeline, ineens de datum van vandaag: 9/11 , 11 september.
In 2001 was het de eerste september dat ik weer in Nederland was. Ik had nog een binding met Bonaire, was onderweg naar het Antillenhuis in Den Haag. rijdend over de A27 verbaasde ik me nog over een 747, en route naar Schiphol, die bijna stil in de lucht hing... vlak voor het nieuws in de lucht kwam met het bericht dat er "iets" was in New York.
Velen kunnen zich die dag nog herinneren, denk ik. Zo heeft iedereen van die dagen in zijn geheugen gegrift staan. Vaak met een persoonlijke achtergrond, soms ook de meer mondiale gebeurtenissen.
Nee, ik weet niet meer waar ik was bij WK finales, toen kabinetten vielen. Wel heb ik persoonlijke dagen, en alhoewel ik die vaak niet meer op datum kan zetten, koester ik ze, omdat ik ze kan terugroepen om degene die mij na staan bij mij te voelen.
Ik kan een heel verhaal houden over 9/11. Het is een dag als vele andere, maar met een extra lading, ingegeven door geschiedenis. Voor mij niet die van tolerantie en acceptatie, maar met die van communicatie, overleg, openheid. Alleen dan gaan we leren en begrijpen wat de ander beweegt.
In 2001 was het de eerste september dat ik weer in Nederland was. Ik had nog een binding met Bonaire, was onderweg naar het Antillenhuis in Den Haag. rijdend over de A27 verbaasde ik me nog over een 747, en route naar Schiphol, die bijna stil in de lucht hing... vlak voor het nieuws in de lucht kwam met het bericht dat er "iets" was in New York.
Velen kunnen zich die dag nog herinneren, denk ik. Zo heeft iedereen van die dagen in zijn geheugen gegrift staan. Vaak met een persoonlijke achtergrond, soms ook de meer mondiale gebeurtenissen.
Nee, ik weet niet meer waar ik was bij WK finales, toen kabinetten vielen. Wel heb ik persoonlijke dagen, en alhoewel ik die vaak niet meer op datum kan zetten, koester ik ze, omdat ik ze kan terugroepen om degene die mij na staan bij mij te voelen.
Ik kan een heel verhaal houden over 9/11. Het is een dag als vele andere, maar met een extra lading, ingegeven door geschiedenis. Voor mij niet die van tolerantie en acceptatie, maar met die van communicatie, overleg, openheid. Alleen dan gaan we leren en begrijpen wat de ander beweegt.
Mijn Vader
30 april,
Het is alweer lang gelden dat ik een blog heb geplaatst. Veel is er gebeurt, maar op een of andere manier heb ik dat hier niet onder woorden gebracht.
Afgelopen week was weer een week om over na te denken. Niet alleen de week an sich, maar ook de toekomst die dit impliceert. Mijn vader is wederom opgenomen in het ziekenhuis.
Nadat hij afgelopen jaar goed was hersteld was veel hoop terug gekomen. Hij werd weer "Joop" de grote man, mijn vader. Emotioneler, dat wel, een kant die ik niet van hem kende. Nog altijd had ik te weinig tijd voor hem en mijn moeder. incidenteel een telefoontje, af en toe eens langs. Deze week was weer een controle...
Deze controle resulteerde in een opname. Boing...
Ik ben geen arts, slechts een toeschouwer, een toehoorder, maar dan wel over iets wat mij raakt, het leven van mijn vader...
Uitzaaiingen, iets wat kan worden verwacht, waar je rekening mee houd, maar wat je naar de achtergrond schuift.. en wat toch bewaarheid wordt. Uitzaaiingen in de kleiner hersenen. Hoe komen die daar in hemelsnaam terecht.. wat kunnen "ze" er aan doen?
Anyway, Joop ligt nu in Groningen, en ik ben blij dat hij zo positief in het leven staat, dat mijn mams een sterke vrouw is. Binnenkort een operatie en daarmee weer een toekomst? Laten we in elk geval nog genieten...
kus
Het is alweer lang gelden dat ik een blog heb geplaatst. Veel is er gebeurt, maar op een of andere manier heb ik dat hier niet onder woorden gebracht.
Afgelopen week was weer een week om over na te denken. Niet alleen de week an sich, maar ook de toekomst die dit impliceert. Mijn vader is wederom opgenomen in het ziekenhuis.
Nadat hij afgelopen jaar goed was hersteld was veel hoop terug gekomen. Hij werd weer "Joop" de grote man, mijn vader. Emotioneler, dat wel, een kant die ik niet van hem kende. Nog altijd had ik te weinig tijd voor hem en mijn moeder. incidenteel een telefoontje, af en toe eens langs. Deze week was weer een controle... Deze controle resulteerde in een opname. Boing...
Ik ben geen arts, slechts een toeschouwer, een toehoorder, maar dan wel over iets wat mij raakt, het leven van mijn vader...
Uitzaaiingen, iets wat kan worden verwacht, waar je rekening mee houd, maar wat je naar de achtergrond schuift.. en wat toch bewaarheid wordt. Uitzaaiingen in de kleiner hersenen. Hoe komen die daar in hemelsnaam terecht.. wat kunnen "ze" er aan doen?
Anyway, Joop ligt nu in Groningen, en ik ben blij dat hij zo positief in het leven staat, dat mijn mams een sterke vrouw is. Binnenkort een operatie en daarmee weer een toekomst? Laten we in elk geval nog genieten...
kus
Abonneren op:
Posts (Atom)
