denken in kronkels

Iedereen denkt. Gelukkig wel, want dat maakt ons tot denkende wezens. Hoe iedereen denkt, is weer verschillend, en dat maakt ons individuen. Maar de manier waarop onze hersenen werken, dat is weer een ander verhaal.
Hoe andermans hersenen tekeer gaan, daar kan ik niets van zeggen, en zeker niet over oordelen. Sommige gedachtegangen kan ik niet volgen, maar ik weet dat ook mijn kronkels soms (soms??) onnavolgbaar zijn. Iets, wat voor mij logisch is, is voor de toehoorder nog een stap te ver. Iets, wat ik bedenk, is niet van nu. Iets waar ik aan denk, is nog niet aan de orde.

Dit is een gegeven, dat ik ook bij mijn dochter tegenkom. Ze luistert, reageert, begrijpt. En komt dan, ineens, onverwacht, met een ander antwoord, onderwerp. Ik herken dit uit mezelf.  Zijn we dan ongeïnteresseerd? Moet ik zo nodig mijn punt brengen? Komen wij voort uit een familie die niet luistert?
Maar, als ik haar vervolgens terugbreng naar het onderwerp "at hand" gaat ze weer net zo snel mee, weet waar het over ging, volgt het verhaal. Ook dat herken ik van mezelf.

Al met al ben ik oprecht geïnteresseerd in veel onderwerpen, alsook in mijn gesprekspartner. Ik luister, volg, ageer en reageer. Maar dan ineens, door het onderwerp, de omgeving, een flash, schiet er iets door me heen, knalt er iets uit, spontaan, onnadenkend. Alsof ik bang ben iets te vergeten. Maar dat los staat van wat gebeurt, van dat moment. 't Is niet dat ik mijn punt wil en moet maken, niet om mijn partner voor het hoofd wil stoten, niet het gesprek wil overnemen, dat idee leeft niet. Nee, ik gooi het eruit. Klaar. Over. Het is genoemd, benoemd. Door met het verhaal dat er was. Tenminste... 
Het besef dat ik mijn gesprekspartner daarmee frustreer, beïnvloed in het verhaal, van z'n a propos breng, komt telkens weer. déjà vu. Het verhaal stokt. Onbegrip komt, en dat waar je mee bezig was wordt iets anders. Wat ik dan weer niet bedoel... onbegrip alom.
 Soms "denk" ik het, en weet het dan in te houden. Blokkeer het, parkeer het.  't is dus gek, maar als het gebeurt is het dus onbewust, ik voel me schijnbaar vrij, vertrouwd. Laat het gaan.  Kaboing... waarom denk ik met zulke rare kronkels?