In de azuurblauwe zee ligt ze... een eiland, nog geen 10 kilometer breed, haar grootste lengte is 30 kilometer.
Voor haar westkust, in die door de zon bestralen zee, ligt een tweede eiland, nagenoeg rond, alleen de begroeiing lijkt boven de waterspiegel uit te steken. Het grote eiland plooit zich beschermend eromheen, als een moeder dat haar kind beschermd .
De kromming van het eiland, als een gebogen vrouw, is met haar rug naar het oosten. Hard wordt haar rug, deze onbeschermde kust, geteisterd door golven. die opgezweept worden vanuit een diepe zee door een onbedaarlijke wind. Samen hebben ze vrij spel op het land. Om haar zachte buik, de westkant, zijn deze golven juist rustig, ze kietelen, samen met de, door het land afgezwakte, wind haar zachte buik. Ze geven verkoeling aan het lichaam dat geteisterd lijkt te worden door de zon, die onbedaarlijk staat te stralen aan de strakblauwe hemel.
De zon die haar teistert, lijkt alles te verschroeien wat er in haar schoot leeft. Alleen de blaublau kan volop genieten van de verzengende zon, blij met de hitte die haar koelbloedige lichaam voedt.
Wie kan, zoekt verkoeling in de heldere, azuurblauwe zee, die dankzij de zon met 28 graden aangenaam aanvoelt. Onder het wateroppervlak van deze azuurblauwe spiegel lijkt het zicht onbeperkt, In de koelere diepte zijn de vissen aan het spelen om het kleurrijke koraal, dat in kleur scherp afsteekt tegen het dorre en grauwe land van boven de waterspiegel.
In de stad bied alleen de overkapping van de bar schaduw aan verhitte, zwetende lichamen. Een dekking van de verzengende zon. De warmte is zichtbaar op straat als trillingen boven het warme asfalt.
Verkoeling voor de innerlijke mens wordt gezocht bij de inhoud van de bar, een ijskoud flesje, aan de buitenkant staat de dauw erop. Als de dop eraf wordt getrokken, hoor je een zacht sissend geluid. De fles word gepakt van de bar, even tegen het voorhoofd gerold, aan de slapen gehouden alvorens hij naar de mond gaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten