in je leven

Gedurende ons leven leren we mensen kennen. Een van de eerste die we leren kennen zijn onze ouders. Pap en Mam, Pa en Ma. Mensen die in mijn geval altijd een deel van mijn leven hebben gevormd.
Mijn moeder is een zorgzaam type. Treed niet snel op de voorgrond, maar is altijd aanwezig als je haar nodig hebt. Heeft wel altijd, gevraagd en ongevraagd, commentaar op de dingen die je doet. Liefdevol, dat wel! Vanuit haar perspectief op jou wereld geeft ze advies, leef ze met je mee, geniet ze als jij geniet en geeft ze opbeurend commentaar als jij treurt. Moeders...
Mijn vader was anders. Als goede boerenzoon had hij geleerd dat alles op een gegeven moment wel ergens valt, goed of kwaadschiks. pas dan kon je het een handvat geven. Hardwerkend, altijd bezig om iets te doen om het beter voor elkaar te krijgen. Wat je zelf kon doen, moest je niet aan een ander overlaten. Als vader afstandig, maar op de achtergrond als een grizzly beer wakend. Je kon afdwalen, rondzwerven, ontdekken, maar altijd terugvallen.
Mijn moeder is nog altijd zorgzaam. Mijn vader is bezorgd.
Sedert een paar jaar is hij ziek. Niet meer de Grizzly van weleer. Nog wel mijn vader. Mijn vader die vecht. Ik hoop dat hij dat nog lang kan en wil doen, want ik wil nog genieten van mijn vader.
Zoals hij zelf zei; "ik ben niet meer de man die je kende". Maar mijn vader blijft die man voor mij wel. Hij blijft in mijn hoofd mijn held. Ook in dat grote bed is hij mijn trots. Hij heeft moeite zijn handvaten te vinden. Hij wordt geleefd door een ziekte die hem sloopt.
Mijn moeder lijdt mee. Ze is sterk.
Ik hou van ze. Allebei. Altijd.

Bijna 15...

Ik kijk naar buiten en zie sneeuwvlokken neerdalen. De daken voor mij kleuren langzaam wit. Wat een verschil met 15 jaar geleden.


Morgen wordt Danique 15 jaar, v.i.j.f.t.i.e.n. Als je het langzaam zegt klinkt het al heel volwassen. En ik moet zeggen, dat is ze eigenlijk ook wel. Iets waar ik best trots op ben. Ze is een zelfstandige meid, ik zou bijna zeggen vrouw, die probeert haar leven zo goed mogelijk op de rit te houden. Met alles wat ze op zich heeft genomen is dat nog geen eenvoudige zaak.

Ze draait goed mee in HAVO3, wat niet de meest eenvoudige klas is. Ze speelt waterpolo, niet alleen op clubniveau, maar probeert ook daar net dat beetje meer te doen. Zo is ze nu weer onderweg naar Zeist, mist daardoor een schooldag, die ze later zelf moet inhalen, maar leert op een ander vlak weer veel bij.
Ze probeert ook contact te houden met haar vrienden en vriendinnen in dit drukke schema. ook die wil ze niet teleurstellen door weer weg te zijn voor een training, een wedstrijd of achterstallig huiswerk.

Alles weet ze in haar schema te proppen, en daar ben ik trots op.

 

Ja, ik weet het, ik begon de alinea ermee, en ik eindig hem ermee: TROTS. want dat mag af en toe best eens gezegd worden. Ze is zelfstandig, eigenwijs, leergierig, dapper, verstandig, puber, slim, teder.

15 jaar geleden werd ze geboren op een klein eilandje in de Caribische zee. Ik keek naar buiten en zag de blauwe golven.

Ik was 30 en werd vader. Danique is nu op de helft van datgene, wat ik achteraf als mijn jeugd ben gaan beschouwen. Ze weet nog niet wat ze wil, maar doet datgene wat ze doet vol overgave.

Benieuwd wat het brengt. Mijn meisje. Mijn trots.