Er zijn, zo heb ik inmiddels begrepen, twee plekken in ons lijf die een groot deel van ons leven bepalen.
De een zit tussen onze oren. Grijze massa, hersenen, vonkjes die logica en reden overbrengen. Je beredeneert wat er gebeurt en handelt na overpeinzing. Het kraken van de hersenen maakt ons schijnbaar een verstandiger mens. Dit deel van het lichaam gaan we gaandeweg ontwikkelen,en gaat hierdoor steeds meer van ons levenvoor ons bepalen en leiden.
De ander zit in je borstkas. Tenminste, het deel waar we het aan toe wijzen, je hart. Het deel waar je mee voelt, waar je emoties zich opslaan. Dit deel is in het begin van je leven goed ontwikkeld. Als kind reageer je hier al mee, want meer ken je nog niet. Liefde, angst, al het gevoel dat je kent ligt hier opgeslagen. Je voelt je hart overslaan, opspringen, samenknijpen, de beknelling in je borstkas.
Gaandeweg ons leven leren we dus bij. Gevolg is dat het gevoel, ons hart, naar de achtergrond wordt gedwongen ten faveure van reden en logica, de grijze massa die in werking treed. Want gevoel, wat kun je daar nu mee? het maakt je leven onrustig. Geeft geen rust. Nee, dan denken, beredeneren: dat is toch waar je verder mee komt, waaruit je destilleert wat goed voor ou is, of voor anderen?
Jaren heb ik ook zo mijn leven geleid. Niet voelen, maar denken, niet doen, maar beredeneren. Ondertussen heb ik geleerd weer iets naar mijn gevoel terug te keren. Weer te leren luisteren naar mijn hart. Dat is enerzijds fijn: het geeft richting en sturing. Aan de andere kant is het moeilijk, lastig... want alhoewel het logisch is, doet gevoel ook af en toe pijn, want ook die emotie vindt daar voor een groot deel zijn beslag.
Moet ik dan terug naar de logica? terug naar denken? Nee... ik weet dat ik voel: Ik voel, dus ik besta... ik kan weer genieten van wat me overkomt, wat er gebeurt, wat mensen doen. Het meeleven met anderen, niet omdat het hoort, maar omdat je het gevoel ervoor hebt. Het genieten van dingen om je heen, omdat je er weer open voor staat.
Soms lastig, vaak heerlijk, maar altijd diep in je.
Wat ontzettend cool (lees: warm) om dit soort 'gedachtenspinsels' eens van een man te lezen. Meestal zijn het dames die de behoefte voelen dingen die ze beleven - gepakt in een specifieke gebeurtenis of juist niet - te delen. Petje af, Robert! Ik hoop dat het ook andere mannen stimuleert meer van zichzelf te laten zien! Al moeten we er natuurlijk wél voor waken dat we elkaar niet té goed gaan begrijpen... Er moet per slot van rekening wat te raden overblijven ;-)
BeantwoordenVerwijderenPakkerrrd! Anne