Joop

Altijd Postief
Nooit klagen
Het glas was half vol
Maar nu is het leeg

Het is goed zo.




Sinds 2009 was mijn vader ziek. Indertijd kregen wij dit vlak voor onze vakantie te horen. Onderweg naar Kroatië hebben wij nog gesproken met zijn arts. Geen poespas, heldere taal, zoals Joop dat graag ook zag. Ga nu maar gewoon.

Joop trad zijn ziekte met open vizier tegemoet. Hij zou zich niet één, twee, drie klein laten krijgen. Dat bleek ook wel: de twee jaar die hij volgens zijn arts in 2009 nog had, werden er uiteindelijk nog 4. Al die tijd was voor hem het glas halfvol, want er bleef altijd hoop. 

Joop was voor ons kinderen altijd al een sterke man. Een vader die ons, gesteund door een zorgzame moeder, alle ruimte gaf om ons zelf te ontwikkelen, maar waar we op terug konden vallen en hij ons dan met raad én daad terzijde stond. Samen met Lies vormde hij voor ons, maar ook vele anderen, een vertrouwd thuisfront. Voor Tanja en mij, ons gezin, onze vrienden en menig ander die lange avonden in Meeden hebben doorgebracht.

Het huis in Meeden, dat we grotendeels met eigen handen hebben gebouwd. Kilometers pvc pijp, want een stekkerdoos, die had je nooit teveel in je huis… Dit bouwen zat Joop in het bloed: al vanaf het eerste huis aan de Anna Paulowna straat met het waterpas, maar toch scheve plafond, de compleet verbouwde woning aan de Lange Leegte, het huisje voor Tanja en mij in Groningen aan de Kortenaerstraat…

Stilzitten ging Joop slecht af. Als hij al stil zat, was het voor een hazenslaapje in de hoek van de bank. Naast zijn werk bij Wieringa, waar hij vanaf 1970 tot aan zijn pensioen half Nederland voor af reed (“Kijk, die heb ik gebouwd” hoorde je tot aan R’dam , Hoorn, de achterhoek…) was hij betrokken bij onze lagere school als voorzitter van de ouderraad, als voorzitter van de waterpolocommissie van Bubble en op het laatst nog als lid van de VvE van de flat aan de Kadijk.

Over het leven van Joop kunnen we lange anekdotes vertellen. Uit zijn diensttijd ken ik nog foto’s met afgelopen tracks en een helm met kogelgaten… de Berlijnse muur aan de lange leegte… het snoeien van bomen in Meeden… Toch werken als half Nederland onder de druk van ijzelbuien thuisblijft… Allemaal weten we dat Joop gewoon deed wat hij gewoon vond dat moest worden gedaan. 

Vanaf 1993 woonden Esther en ik op Bonaire. Diverse keren zijn Joop en Lies bij ons langs geweest. In die tijd kreeg mijn zusje verkering met “een lange vent”. Trots was Joop op de belevenissen van, en avonturen met zijn kinderen. Ook altijd trots op de verrichtingen van zijn kleinkinderen. De stoere vader, echtgenoot en opa genoot van hun aanwezigheid. Toen we hem vanaf Bonaire belden dat hij een kleindochter had gekregen, moest hij zijn auto aan de kant zetten uit ontroering. 

Hoe langer ik praat (of dit stukje zit voor te bereiden en te schrijven) hoe meer gebeurtenissen in mijn hoofd naar voren komen. Mannen met een mes in Groningen … Steigers in het zwembad aan de langeleegte… Een gebroken teen op Bonaire … Ouzo op het terras in Meeden… Verloren autosleutels bij de Hoornse plas… Wodka in thee kopjes in Moskou… Stalen balken op aanhangers in Zuidbroek… De lijst kan eindeloos doorgaan, iedereen heeft zijn eigen verhaal, een verhaal waar we Joop in herkennen en waarmee we hem onthouden.

De laatste tijd ging het slecht met Joop. De ziekte sloopte hem. In plaats van met hun geliefde camper rond te trekken door Europa moest hij thuisblijven. Hij onderging diverse kuren en werd zwakker. Steeds minder kwam hij uit het huis, totdat hij de laatste maanden in bed moest doorbrengen, waarbij Liesje zijn grote steun en toeverlaat was. Hij wilde zijn trouwdag, 18 mei, nog meemaken. Drie weken geleden gaf hij aan niet verder te willen. Afgelopen dinsdag is hij overleden.

Zoals gesteld “het glas was altijd half vol”. Daar werd niet over gesproken. Het was een motto. In de laatste jaren zeker. Hij hield van Lies, al sprak hij dat nooit zo uit. Ze was zijn steun en toeverlaat, zijn thuisbasis, zijn liefde. 

Nu heeft hij rust. Ik kan nog lang doorgaan, maar weet ook dat hij vind dat ik al te lang loop te kletsen. Het is genoeg geweest, ik hou het hier dus bij. Ik pak straks nog een borrel …